වොලිබෝල් ‘රනේ’ රත්නපුරයට රතු මැණිකක්
රත්නපුර දිස්ති‍්‍රක්කයේ වොලිබෝල් කී‍්‍රඩාව ජාතික තලයට ඔසවා තැබීම සඳහා තමන්ගේ සියලු ශක්තිය හා කාලය වැය කළ කහවත්තේ ආර්. එම්. ඒ. රත්නායක මැතිතුමා ඉටු කළ මහා මෙහෙවර මෙවැනි සංක්ෂිප්ත සටහනකින් කළ නොහැක.
රුවන්වැල්ලේ මැන්දල හි උපත ලබා, රුවන්වැල්ල රාජසිංහ මධ්‍ය මහා විද්‍යාලයේ අධ්‍යාපනය ලැබූ ඔහු, වොලිබෝල් කී‍්‍රඩාවේ කලඑලි බසින්නේ රුවන්වැල්ල සෙරන්ඩිබ් කී‍්‍රඩා සමාජය තුළිනි. දක්ෂ කී‍්‍රඩකයකු ලෙස ඉස්මතු වූ රත්නායක මහතා 1980 දී කී‍්‍රඩා නිලධාරියකු ලෙස කී‍්‍රඩා අමාත්‍යාංශයේ සේවයට එක් විය. කහවත්ත, ඔහු පළමු බල ප‍්‍රදේශය විය. පසුව 1987 දී මොණරාගල දිස්ති‍්‍රක් වොලිබෝල් පුහුණුකරු ලෙස කටයුතු කර, 1988 දී රත්නපුර දිස්ති‍්‍රක් පුහුණුකරු ලෙස පත්විය.
ඉන්පසු ඔහු තමන්ගේ මුළු කාලයම වැය කළේ රත්නපුරයේ අංකුර වොලිබෝල් කී‍්‍රඩකයන්ට උපරිම පුහුණුව ලබා දෙමින්, ඔවුන් ජාතික තලයේ දක්ෂ කී‍්‍රඩකයන්ගේ තැනට ගෙන ඒමටය.
ඒ මහා ව්‍යායාමයේ ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙස 1993 දී සබරගමුව පළාත් වොලිබෝල් කණ්ඩායම ජාතික කී‍්‍රඩා උළෙලේ ප්රථම ස්ථානය දිනා ගත්තේය. රත්නායක මහතා දක්ෂ වොලිබෝල් කී‍්‍රඩකයකු, කී‍්‍රඩා පරිපාලකයකු මෙන්ම, අති විශිෂ්ට වොලිබෝල් විනිසුරුවරයකු ද වේ.
1988 කොරියාවේ සියෝල් නුවර පැවති ඔලිම්පික් උළෙලේ වොලිබෝල් විනිසුරුවරයකු ලෙසද කටයුතු කරමින්, අප රටට මහත් ගෞරවයක් අත්කර දුන් ලංකා පුත‍්‍රයෙකි.
වොලිබෝල් කී‍්‍රඩාව රත්නපුරයේ ජය කෙහෙලි නැංවීමට සිහින දුටු රත්නායක මහතා නිරන්තරයෙන් වොලිබෝල් පුහුණු කඳවුරු සංවිධානය කරමින් සබරගමු පළාතේ විසිරී පැතිරී සිටි දක්ෂතා පිරි වොලිබෝල් කී‍්‍රඩකයන්ට ලබාදුන් සහයෝගය අදත් බොහෝ දෙනකු සිහි කරන්නේ ඉතාමත් බැතිබරවය.
අද ස්වකීය වෘත්තීය ජීවිතයෙන් විශ්රාම ගොස් වෙසෙන රත්නායක මහතාට ඒ මහතා කළ සේවය අගයනුවස් ඒ මහතාගේ සමකාලීනයන් හා වෘත්තීය සගයන්ද සිසු පරපුරද සමඟ එක්ව, රත්නපුර දිස්ති‍්‍රක් වොලිබෝල් තරගාවලියේ (හෙට) 25 වන දින කහවත්තේදී රත්නායක හරසර ප‍්‍රවීණයන්ගේ වොලිබෝල් තරගාවලියක් පැවැත්වීමට කටයුතු යොදා ඇත.
මෙවැනි ප‍්‍රවීණ වොලිබෝල් කී‍්‍රඩකයකු ඇගයීමට රත්නපුර දිස්ති‍්‍රක් වොලිබෝල් සංගමයට අවස්ථාව ලැබීම සංගමයේ වත්මන් සභාපතිවරයා ලෙස මම නිහතමානීව ආඩම්බර වෙමි.
වොලිබෝලය වර්ණවත් කළ විජේපාල
කලුආරච්චිගේ කුලසිරි විජේපාල හෙවත් කේ.ඒ.කේ. විජේපාල නම් වූ ළබැඳි සොයුරා පිළිබඳව සටහනක් ලිවීමට සිළුමිණෙන් මා ලද ඇරැයුම ඉත සිතින් බාර ගත්තේ ඔහුගෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ වොලිබෝල් ක්ෂේත්රයට සිදුවූ අමිල සේවය අගය කිරීමක් වශයෙනි.
 භූතානයේ දරුවන්ට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව උගන්වමින් |
50 දශකයේ මුල් භාගයේ ශ්‍රී ලංකාවට පැමිණි මදුරාසි වොලිබෝල් පිල අපේ ක්‍රීඩාව උඩු යටිකුරු කිරීමට සමත් වූ බව මා පුවත්පත් වලින් කියවා ඇත. දසැඟිලි වලින් පන්දුව මෙහෙයවීමේ ශිල්පීය (හිසට උඩින් පන්දුව පාස් කිරීම) දක්ෂතාව ඇතැම් වොලිබෝල් බලධාරීන් ශ්‍රී ලංකාවට පමණක් ආවේණික වූ නීති සම්පාදනයට ගත් පියවර නිසා ක්‍රීඩාව වළ පල්ලට යැවූ අයුරු මා සිත් තුළ හොඳින් පැල පදියම් වී තිබේ. මේ තත්ත්වය 60 දශකය පුරා ක්‍රීඩාවට වින කළ බව පැරණි ක්‍රීඩකයින් වුව ද සාක්ෂි දරනු නොඅනුමානය.
වොලිබෝල් සංගමය පැනවූ නීති රීතිවලට අනුව විනිශ්චය ලබාදීම නිසා විනිසුරුවන් අපහසුතාවයට පත් වූ අතර ක්‍රීඩකයිනට නිදහසේ ක්‍රීඩා කිරීමට තිබූ ඉඩකඩ මුළුමනින් ම ඇහිරී යාම නිසා සමස්ථ ක්ෂේත්රයම අර්බුදයට ලක්විණි. මේ තත්ත්වය මෙසේ පවතිද්දී ළදරු ක්‍රීඩා අමාත්‍යංශයෙන් ශිෂ්‍යත්වයක් ලැබ නැඟෙනහිර ජර්මනියේ ‘ලිප්සිග්’ ක්‍රීඩා විද්‍යායතනයට විජේ පියමං කළේ වොලිබෝල් පුහුණු පාඨමාලාවක් හැදෑරීමට ය. ජර්මනියේ දී ප්‍රායෝගික හා න්‍යායාත්මක පුහුණුවක් ලැබූ විජේ සිය රටට සම්ප්‍රාප්ත වූයේ වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවේ නව ක්‍රමවේද ශ්‍රී ලංකාව පුරා ව්‍යාප්ත කිරීමේ ඒකායන අරමුණිනි.
වොලිබෝල් ව්‍යාප්ත නිලධාරියකු ලෙස සිය රාජකාරි ගමන ඇරැඹූ විජේ ක්‍රීඩා පිටියට අවතීර්ණ වූයේ සුබ අනාගතයක පෙර මඟ සලකුණු පෙන්වන මාර්ගෝපදේශකයකු ලෙසිනි. රටේ අස්සක් මුල්ලක් නෑර, ගම්බිම් සිසාරා ඇවිද ගිය විජේ තමා ඉගෙන ගත් වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවේ සියලු හර පද්ධතීන් රට පුරා විසුරුවන්නට විය.
රටේ විසිරී සිටි දක්ෂතාවලින් පිරි උසින් යුත් ළාබාල තරුණ තරුණියන් එක්තැන් කොට ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ වොලිබෝල් තවානක් ඇරැඹීමට කටයුතු කළ විජේ දිගු ගමනක ආරම්භයකට මුල පිරීය. පසු කාලයේ දී මෙම තවානෙන් බිහිවූ සුපිරි ගණයේ වොලිබෝල් ක්‍රීඩකයින් රටේ විවිධ ආයතනවලට අනුයුක්තව ක්‍රීඩා දක්ෂතා පෙන්වන අයුරු විජේ බලා සිටියේ හද පිරි සතුටිනි. තරුණ සේවා සභාවේ, පිරිමි - කාන්තා වොලිබෝල් කණ්ඩායම්, ජාතික ශූරතා දිනන අයුරුත්, ඉන් අනතුරුව ජාතික කණ්ඩායම නියෝජනය කරන අයුරුත් විජේ ගේ අමන්දානන්දයට හේතු විය.
 බංගලාදේශ ක්‍රීඩා ඇමැතිවරයා විසින් එරට වර්ණ සහිත කබායක් අන්දවමින් |
කේ.ඒ. කේ. විජේපාල නම් වූ තරුණ ගැටයා පළමු වරට මට මුණ ගැසුණේ මදුරාසියේ තරුණ ක්‍රිස්තියානි ශාරීරික අධ්‍යාපන විද්‍යාලයේ රූස්ස සියඹලා ගස් සෙවණේදී ය. එදා මෙදා තුර කාලය සෙමෙන් සෙමෙන් ගෙවී ගිය ද එය වසර 50 කට ආසන්න වී ඇතැයි සිතා ගැනීමට ද අපහසු වී තිබේ.
ශ්‍රී ලංකාවෙන් ගිය ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන් හැම විටම විශේෂ දක්ෂතා පෙන්වමින් කැපී පෙනුණ බව මට අදටත් සිහිපත් කළ හැකි ය. විජේ ඒ කාලයේ වැඩිපුර ඇලුම් කළේ ජවන හා පිටිය මලල ක්‍රීඩාවට ය. එයට අමතරව වොලිබෝල්, බාස්කට් බෝල්, පිහිනුම්, බැඩ්මින්ටන් වැනි ක්‍රීඩා ද උනන්දුවෙන් ප්‍රගුණ කළ බව සිහියට නැඟේ. මදුරාසි ප්‍රාන්ත, අන්තර් විද්‍යාල වොලිබෝල් ශූරතාව විද්‍යාලයට දිනාදීමට විජේත්, මමත්, අප සමඟ සිටි ශ්‍රී ලංකා ක්‍රීඩක යූ.එල්. කරුණාරත්නගේ දායකත්වයත් විශාල පිටුවහලක් විය.
මේ අතර ඉඳහිට මතු වූ සුළු සුළු අඬ දබර නොතිබුණා නොවේ. දිනක් උදේ වැඩ සටහනින් පසු ලැබෙන ආහාර විවේකයේ දී විජේ ලැගුම් ගන්නා කුටිය, දෙසින් ඇසුණු කලහකාරී ශබ්දයකින් මා තැති ගතිමි. නොපමාව එදෙසට දිව ගිය මා දුටුවේ හොකී පිති අමෝරා විජේ ගේ කුටිය දෙසට ඝෝෂා කරමින් යන පංජාබ් ශිෂ්‍යයන් පිරිසකි. ඔවුන් අතරින් රිංගා ගොස් මම විජේගේ කුටියට රිංගා ගත්තෙමි. නිමේෂයකින් කුටියේ දොරගුළු වසන ලෙස සරූර් සොයුරා ගුගුළේ ය. විජේ හනික කොට කලිසමකට බැස්සේ සටනට සූදානම් බව පෙන්වමිනි. සරූර්, අපේ අයෝමය පුරුෂයා ද, එසේම සටනට සැරසී වහසි බස් දොඩමින්, කුටිය තුළට පනින්නට දඟලනවුන්ට තර්ජනාංගුලිය එල්ල කරමින් සිටියේ ය.
මේ මහා කාල ගෝට්ටිය අතරින් විද්‍යාලයේ විනය පාලක නිලධාරියා තම හඬ වඩාත් තීව්‍රව අවදිකොට සියලු දෙනාට විසිර යන ලෙස අණ දෙනු ලැබී ය. උද්ඝෝෂකයෝ හෙමින් සීරුවේ පසු බසින අයුරු මා බලා සිටියේ සැහැල්ලු සිතිනි. විජේ ට නොපමාව කාර්යාලයට වාර්තා කරන ලෙස උපදෙස් දුන් විනය පාලකවරයා සියල්ල මොහොතකින් සන්සුන් කළේ ය. මම සැනසුම් සුසුමක් හෙළා සිදුවූ දේ ගැන සරූර් ගෙන් විමසා සිටියෙමි. “වතුර පයිප්පය ළඟදී ඇති වූ බහින් බස් වීමක් නිසා විජේ පංජාබ් තරුණයාට පහර දී තිබෙනවා” විජේ නම් ශාන්ත සුන්දර මිනිසා තුළ ජීවත් වූ අසාධාරණයට හා අයුක්තියට එරෙහි වන තරුණ ජවය ඉස්මතු වූ අයුරු අදත් මගේ සිහියට නැඟේ.
තරුණ ක්‍රිස්තියානි විද්‍යාල ජීවිතයේදී සිදුවූ තවත් එක් සුන්දර සිදුවීමක් සිහිපත් කිරීම මැනවැයි සිතේ. එදා මදුරාසි ප්‍රාන්තයේ ‘අයෝමය පුරුෂයා’ තෝරන දිනයයි. අපේ නියෝජිතයා එම්.එස්.එම්. සරූර් සහෝදරයායි. විජේ, යූ.එල්., සිරිල් හා මම සරූර් කැටිව තරග ආරම්භ ස්ථානයට වාර්තා කළේ ප.ව. 6.30 පමණ ය. තරගයට සහභාගි වන ක්‍රීඩකයින් මූලික අභ්‍යාස වල යෙදෙන අයුරු නරඹමින් අපි ටික වේලාවක් ගත කළ අතර, හදිසියේ ම අප අතරට පැමිණි සරූර් ග්‍රීස් ටිකක් සොයා එන්නැයි දැන්වීය.
නිමේෂයකින් විජේ හා මම ග්‍රීස් සොයා නගරය පීරු වෙමි. ඉන්ධන හලකින් පයිසා කීපයක් දී ලබාගත් ග්‍රීස් ටික අතැතිව අපි දෙදෙනා පවනට බඳු වේගයෙන් සරූර්ට වාර්තා කළෙමු. යූ.එල්. හා සිරිල් යන දෙදෙනා සරූර්ගේ සිරුර පුරා ග්‍රීස් තවරනු මා බලා සිටියේ කුතුහලයෙනි. ක්‍රමයෙන් සරූර් ගේ සිරුරේ ඇති මස් ගොබ විදුලි එළියට දිලිසෙන අයුරු අපට දිස් විය.
තරගය ඇරඹීමට සියල්ල සූදානම් බව පෙනිණ. තරගකරුවන් සියලු දෙනා වේදිකාව මත පෙළ ගැස්විණ. ඔවුහු ආරෝහ පරිනාහ දේහයන්ගෙන් යුතු දැවැන්ත මස් ගොබ දරා සිටින්නන් බව ක්ෂණිකව අපට ඒත්තු ගියේ ය. ප්‍රේක්ෂකාගාරයේ සිට උස් හඬින් සරූර්ට ‘චියර්’ එකක් දීමට අපි තිදෙනා අමතක නොකළෙමු.
තරගය ඇරඹිණි. එක් එක් ක්‍රීඩකයා තම මස් ගොබ ප්‍රදර්ශනය කරමින් විවිධ ඉරියව් පෑවේ ය. ප්‍රතිඵල නිවේදනය කරන වේලාව සමීප බව දන්වන ලදුව කුතුහලයන් මුසපත්ව අප දැවැන්ත පේ‍්‍රක්ෂකාගාරයේ තනිව ඇති බවක් එකිනෙකාට හැඟුණ බව ඔවුනගේ මුහුණු කියාපෑවේය. වේදිකාවේ ඉදිරියට කැඳවනු ලැබූ ‘සරූර්’ ගේ කරවට ‘මිස්ටර් මැඩ්රාස්’ යන සාටකය වැටෙත් ම අප තිදෙනා හැකි වේගයෙන් අහසට පැන හඬ තලමින් සතුට පළ කළෝ ය. වේලාව රාත්‍රි 10.00 පමණ ඇත.
අඳුර කපා ගෙන වීදියට බට අප වීදි ලාම්පු එළියෙන් ත්‍රීරෝද රථයක් සොයමින් පියවර කිහිපයක් ඉදිරියට ගියා පමණි. කෙසෙල් ගසක් කපා දැමුවාක් මෙන් සරූර් පදික වේදිකාවේ ඇද වැටිණ. කර කියා ගත හැකි දෙයක් නොවූ අපි හනික ත්‍රීරෝද රථයක් සොයා ගියෙමු. නොබෝ වේලාවකින් වෛද්‍යවරයකු අබියසට ගිය අපට ඔහුගේ පළමු පැනයට පිළිතුරු සැපයීමට සිදුවිය. “ඔලිව් ඔයිල් හොයා ගන්න බැරි වුණා. අපි ග්‍රීස් ටිකක් අරගෙන සරූර්ගේ ඇඟේ ගෑවා.”
නොපමාව කරුණු වටහා ගත් වෛද්‍යවරයා හනික සරූර් ට සිහිය ලබාදී පැවසුයේ හනික ගොස් ග්‍රීස් මුළු මනින් ම සෝදා හරින ලෙසයි. ග්‍රීස් ශරීරය පුරා තැවරීම නිසා රෝම කූප වැසී, අප ද්‍රව්‍ය පිටවීමේ ක්‍රියාවලියට බාධා පැමිණීම හේතුවෙන් සරූර් සිහි සුන්ව ඇද වැටුණු බව වෛද්‍යවරයා පහදා දීමෙන් අනතුරුව ඒ පාඩමත් ඉගෙන ගෙන උතුරා යන සතුටු සිතින් විද්‍යාලය වෙත පිය මැන්නෙමු.
තරුණ සේවා සභාවේ නියෝජ්‍ය අධ්යක්ෂ (ක්‍රීඩා) ලෙස විජේ මත පැටවුණු අතිමහත් රාජකාරි සියල්ල ඉවසීමෙන් හා කැපවීමෙන් ඉටු කළ විජේ ඒ වනවිට ජාත්‍යන්තර වොලිබෝල් සංගමය මගින් ධ්ධ්ධ් වන අදියර සඳහා පැවැත්වූ වොලිබෝල් පුහුණු කරුවන්ගේ පරීක්ෂණයෙන් ද සමත්ව සිටියේය. ශ්‍රී ලංකාවේ බිහි වූ ප්රථම අන්තර්ජාතික වොලිබෝල් පුහුණුකරු වූ කේ.ඒ.කේ. විජේපාල, ඉන් අනතුරුව ආසියානු රටවල් රැසක පුහුණු කටයුතු භාරව කටයුතු කර අත්දැකීම් බහුල ජාත්‍යන්තර චරිතයක් වීම ශ්‍රී ලංකාවට ආඩම්බරයක් ම විය.
1991 වසර ශ්‍රී ලංකාව සත්කාරක රට ලෙස මහා පරිමාණයේ අන්තර්ජාතික තරගයක් සංවිධානය කළ ප්රථම වර්ෂය විය. ඒ දකුණු ආසියාතික සාෆ් ක්‍රීඩා උලෙළයි. ජාතික පුහුණුකරු ලෙස ඔසවා තබනු ලැබූ කේ.ඒ.කේ. විජේපාල කාන්තා වොලිබෝල් කණ්ඩායමේ ප්‍රධාන පුහුණුකරු ලෙස තෝරා පත්කරනු ලැබීම බොහෝ අයගේ නොමඳ පැසසුමට ලක්විය.
මලල ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන් හා පිහිනුම් ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන් ශ්‍රී ලංකා ධජය ඉහළින් ම ඔසවා තිබූ අවස්ථාවක, ඉන්දියාව පරදා කාන්තා වොලිබෝල් රන් පදක්කම ශ්‍රී ලංකාවට හිමිකර දීමට විජේපාලයන් ගත් අප්‍රතිහත ධෛර්යයේ ප්‍රතිඵල උතුරා යමින් තිබිණ. කණ්ඩායම් තරගයකින් ශ්‍රී ලංකාව රන් පදක්කමක් දිනූ මුල් අවස්ථාව මෙය විය.
එයට කණ්ඩායමේ ක්‍රීඩිකාවන්ගේ කැපවීම හා ප්‍රධාන පුහුණුකරුවූ විජේ ගේ සැලසුම් හා පුහුණු ක්‍රමවේදයන් ගේ නිරවද්‍යතාවය ඔප් නැංවූ කදිම අවස්ථාවක් ද විය. මෙම ජයග්‍රහණයේ සතුට නැවත නැවතත් ආවර්ජනය කරමින් ඔහු උතුරා යන ප්‍රීතියෙන් කතා කරනු මා අසා ඇත්තේ වරක් දෙවරක් නොවේ.
මා ජාතික රූපවාහිනියේ ක්‍රීඩා වැඩසටහන් නිෂ්පාදකවරයකු ලෙස ක්‍රියා කරන අවදියේ වසර 18 ක් පුරාවට රූපවාහිනී ‘වොලිබෝල් තරග මාලාව‘ අඛණ්ඩව පවත්වාගෙන යාම සඳහා ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ නොමසුරු දායකත්වය ලබාදීමට විජේ හැමවිටම සැදී පැහැදී සිටි අයුරු අදටත් මට සිහිපත් වේ.
ක්‍රීඩා සංවිධායකවරයකු හා පුහුණුකරුවකු ලෙස විජේ ගේ දෘෂ්ටි කෝණය පිළිබඳව මාගේ නොමඳ සැලකිල්ල යොමු වූ අතර විකාශනයේ දී අප මුහුණ දෙන සියලු ගැටලු සුහදව සාකච්ඡාකර සියල්ල නිරවුල්ව කරගෙන යෑමට විජේ දිගු කළ සහයෝගිතා හස්තය ඔහුගේ පරිණත බව මැනවින් කියා පෑවේ ය. රූපවාහිනි වොලිබෝල් තරග මාලාව සංවිධානය හා විකාශනය යන දෙපැත්තෙන් ම සාර්ථකවීමට අපගේ අන්‍යොන්‍ය බැඳීම ද ඉවහල් වූ බව කිවයුතුම ය.
නිසසල ගමනක්, තවුසකුගේ සංයමයෙන් හෙබි පෙනුමත්, සෙමෙන් හඬ හසුරුවන උත්තුංග චරිතයක් කලුආරච්චිගේ කුලසිරි විජේපාල නම් විද්‍යාත්මක හා න්‍යායාත්මක බවින් පිරිපුන් වොලිබෝල් පුහුණු කරුවෙකු බිහි කිරීමට හේතු වූ උදාර කරුණුවලින් ඔහු මුළුමනින් ම පෝෂිතව සිටි බව මට වැටහුණේ වරක් දෙවරක් නොවේ.
පසුගිය වකවානුව පුරා විජේ ගේ දරු පවුලට සිටි සමීපතම හිතවතා මා වූ බැවින් අද ඔහු මුහුණපා සිටින තත්ත්වය දෙස මා බලන්නේ අතිශය වේදනාකාරී හැඟුම් සමුදායකිනි. වසර 05 ක් වැනි කෙටි කාලයක් තුළ මේ අභීත පුද්ගලයා මුහුණ දුන් වේදනාකාරී හැඟීම් සමුදාය මහ පොළොව නුහුලන තරම් යැයි මට සිතේ.
තම එකම පුතුගේ රෝගී තත්ත්වය නිසාවෙන් රෝගියෙකු බවට පත්වූ විජේපාල සොයුරාගේ ආත්ම ශක්තිය තවමත් ක්ෂයවී නැතැයි මට හැඟුණු අවස්ථා බොහෝ ය. ඔහුගේ දරා ගැනීමේ හැකියාව පිළිබඳව මා මවිතයට පත් වූයේ වරක් දෙවරක් නොවේ. අටලෝදහම මෙය වුවත් එය අප සියලු දෙනාටම පොදු වූ ධර්මතාවය කැයි සිතීමට පුරුදුව සිටීම මානසික සුවයකට හේතුවන බව මම දනිමි. එසේ වුවත් විජේපාල සොයුරාට අට ලෝ දහම අකාරුණික වී ඇතැයි මට සිතේ.
ශ්‍රී ලංකා රූපවාහිනී සංස්ථාවේ හිටපු ක්‍රීඩා අධ්යක්ෂ
ජේ.එම්. විල්සන්
ඔව්! විඡේපාල පිදිය යුත්තෙකි....
2010/10/10
2010 ඔක්‌තෝබර් 17 ඉරිදා
"උදුලා ..... මාව නැගිටවන්න" ගත වාරු නැති බැවින් අසුනින් නැගී සිටීමට හෙතෙම සිය බිරියගේ සහය පතයි.
"එනවා විඡේ"
ඇය සැනෙන් ඔහු වෙත පැමිණේ
"ඉන්න මම සර්ව නැගිට්‌ටවන්නම්" ඔහුට පියකුට මෙන් ආදරය කරන ගෝලයන් සිය දහස්‌ ගණනක් අතරින් කෙනෙකු වන ගෝලයකු සිය ගුරුපියානන්ට සහය පිණිස ඉදිරිපත්වේ.
"එපා එපා මම මෙයාව මේකට ටේ්‍රන් කරලයි තියෙන්නේ......" තමන්ගේම ගත තමන්ටම අකීකරු වුවත් තම බිරිඳගේ ගතෙහි සවිය සෙනහස වෑහෙන සත්කාරයක්‌ වෙමින් ඔහුගේ ගත සිත ළඟ රැඳේ. බැරි අමාරුකම් මැදින් එලෙස පුංචි විහිළුවක්‌ කරමින් අහිංසක ලෙස හිනැහෙන්නට ඔහුට වරම් දෙන්නේ ඒ සත්කාරය විය යුතුය.
අනිත්‍ය නම් ලෝක දහමට එරෙහිවීමට නොහැකි බැවින් අකලට ගත සවි ගිලිහී අද දෙපයින් සිට ගැනීමට තව කෙනකුගේ වාරුව පැතුවද මේ මිනිසා මහා පෙරළිකාර ජවයකින් යුක්‌තවූවෙකි. මෙරට වොලිබෝල් ක්ෂේත්රයට ජාත්‍යන්තර මට්‌ටමේ තාක්ෂණය එන්නත් කළ මේ මිනිසා මෙරට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවේ දැනුම අතින් අංක 1 වන්නේය. වොලිබෝල් ක්‍ෂේත්‍රය අලලා ඔහු විසින් ලියන ලද පොත් ත්‍රිත්වය සහ "වොලිබෝල් පුවත්" නම් සඟරාවේ සංස්‌කාරක ලෙස කරන ලදදැ වොලිබෝල් දැනුම නැංවීමට පමණක් නොව මෙරට වොලිබෝල් සාහිත්‍යයක්‌ ගොඩනැංවීම පිණිසද මහෝපකාරී විය. ශ්‍රී ලංකාවට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවෙන් ජාත්‍යන්තර මට්‌ටමේ ප්රථම සහ මෙතෙක්‌ එකම රන් පදක්කම දිනා ගැනීමට මග කියාදුන් මිනිසාය. 1971 සිට 1982 දක්වා ජාතික වොලිබෝල් පුහුණුකරුද වූද පළමු දකුණු ආසියානු වොලිබෝල් පදක්කමක් ශ්‍රී ලංකා පිරිමි කණ්‌ඩායමකට ලබාදුන්නාවූද 1991 දී කොළඹ පැවැති දකුණු ආසියානු ක්‍රීඩා උළෙලේ කාන්තා වොලිබෝල් අවසන් මහා තරගයේදී ඉන්දියාව දනගස්‌වමින් රන් පදක්‌කම් දිනූ ඒ ඓතිහාසික මොහොත උදාකර දුන්නා වූද, කළුආරච්චිගේ කුලසිරි විඡේපාල හෙවත් සමස්ත දේශීය වොලිබෝල් ක්ෂේත්රයම විඡේපාල සර් නමින් ගෞරවයෙන් ආමන්ත්‍රණය කරන මිනිසත්කමෙන් පිරුණු මේ දක්ෂ මිනිසා ඒ ඓතිහාසික ජයග්‍රහණයෙන් 20 වැනි වසර ලබද්දී දකුණු ආසියාව දිනා දුන් මතකය මෙනෙහි කරමින් ගිලන්ව සිටියි.
ඔහු අපහසුවෙන් ශරීරය සමබර කරගනිමින් ඇවිදී වචන උච්චාරණයද අපහසුය. විටෙක එක් වචනයක් කතා කර අනික් වචනය පිටකරගැනීම පිණිස උච්චාරණය වෙනුවෙන් ඔහු ගන්නා වෙහෙස හද කකියවයි. ගත ආතුර වුවද මනස ආතුරව නැති මේ මිනිසා අදටද දින වකවානු නම් ගම් සහිතව අතීතය මෙනෙහි කිරීමට හපනෙකි.
"මගේ පළමු පත්වීම ක්‍රීඩා ගුරුවරයෙකු හැටියට 1963 තංගල්ල මහ විදුහලට 67 දී වීරකැටිය මහා විදුහලට ගියා. ඒ අවුරුද්දේම ක්‍රීඩා අමාත්‍යාංශයේ ක්‍රීඩා නිලධාරියෙක්‌ විදියට ගම්පහට ආවා. තුන් වැනි පත්වීම් ලැබුණේ ජාතික තරුණසේවා සභාවේ සහකාර අධ්යක්ෂ කෙනෙකු හැටියට. ඒ 1982 දී. 1994 ඉඳන් 2002 වෙනකම් ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ නියෝජ්‍ය අධ්යක්ෂ හැටියට කටයුතු කළා. මේ අතරවාරයේ ඔහු වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවෙන් ලොව අංක එකේ පුහුණු උපදේශකයකු බවට පත්විය. ඉන්දියාවේ පටියාලා සරසවියෙන් 1989 දී ජාත්‍යන්තර වොලිබෝල් පුහුණුකරු අදියර 1 සමත්වූ ඔහු 1980 බහරේන් ක්‍රීඩා ඇකඩමියෙන් එම අදියර 2 හැදෑරුවේය. 1991 දී චෙකෝස්‌ලෝවැකියා සරසවියෙන් එම අදියර 3 පාඨමාලාව සමත්වූයේ මෙරට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවෙන් ඉහළටම ගිය තැනැත්තා බවට පත්වෙමිනි. අද වන විට එම අදියර 3 පාඨමාලාව හැදෑරූ තවත් තිදෙනෙක්‌ මෙරට සිටියද ඔහු හැරුන විට ජාත්‍යන්තර පුහුණු උපදේශක තනතුරින් ජාත්‍යන්තර වොලිබෝල් සම්මේලනයෙන් පිදුම් ලැබු අන් කිසිවකු මේ රටේ නොමැත.
සමහරෙක්‌ට දැනුම තිබුණද එය ප්‍රායෝගිකව යොදා ගැනීමට නොදනී. සමහරෙක්‌ පවතින ක්‍රමවේදිය වෙනස් කරමින් එවැන්නක්‌ කිරීමට බියවෙති. එහෙත් අප කථා නායකයාට ජාත්‍යන්තරයෙන් උකහා ගත් දැනුම කිසිදු පැකිළීමකින් තොරව මෙරට ක්‍රීඩාවට ආදේශ කළේය. එය සැබවින්ම විප්ලවයක්‌ විය. ආරම්භයේදී උසුලු විසුලු වලට පවා ලක්‌වීමට සිදුවිය. එහෙත් වැඩි කල් නොයා මේ විප්ලවය ජයගෙන මෙරට වොලිබෝaල් පිටියේ බලය ඇල්ලීමට විඡේපාල මහතා පෙරටුකරගත් ගෝල පිරිස හෙවත් තරුණසේවා සභාවට හැකිවිය.
මම 1968 දී ජර්මනියේ වොලිබෝල් පාඨමාලාවක් හැදෑරුවා. එතනදී නව තාක්‌ෂණික ක්‍රමවේද ගැන විශේෂ දැනුමක්‌ ලබාගන්න මට අවස්ථාවක් ලැබුණා. එහේ තිබුණු පූර්ව ඔලිම්පික් වොලිබෝල් තරග මාලාවකදී ඔලිම්පික් වරම් ලබාසිටිය කණ්ඩායම් 10 ක් තරග කරනවා බලන්න මට අවස්ථාවක් උදාවුණා. ඒ අය නව වොලිබෝල් තරග තාක්ෂණය යොදා ගන්නා විදිහ මම දැක්‌කා. මේ දේවල් ලංකාවට හඳුන්වාදෙන්න මට උවමනා වුණත් ඒක ලෙහෙසි වැඩක්‌ වුනේ නැහැ. ඒත් තරුණ සේවා සහාය වී විශේෂ ක්‍රීඩා අංශයට බඳවා ගත්තු අභ්‍යාසලාභීන් හරහා ඒ දේවල් ප්‍රායෝගික කරගන්න මට පුළුවන් වුණා. පන්දු සකසන්නාගේ කාර්යයට එතෙක්‌ යොදාගත් උසින් අඩු ක්රීඩකයෙක් වෙනුවට උසින් වැඩි ක්රීඩකයෙක් එයට යොදා ගත්තා. පළමුවෙන්ම එරික්‌ ජයසූරිය සහ ඒ. එස්. නාලකව පන්දු සකසන්නන් ලෙස පුහුණු කළා. එයට අමතරව කෙටි පන්දු ප්‍රහාර එල්ල කිරීමේ ක්‍රමවේදය යොදා ගත්තා. තරගය ඇරඹෙන්න කළින් ඇඟ උණුසුම් කිරීමේ ව්‍යායාම කිරීම මෙරට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවට තරුණ සේවා සභාව හරහා හඳුන්වලා දුන්නා. කෙටි කාලීන පුහුණුවකින් පස්‌සේ 1983 දී තරුණ සේවා සභාව ජාතික ශූරතාව දිනාගත්තා. එදා අපේ ප්‍රතිවාදී කණ්‌ඩායම්වල වයස සාමාන්‍ය 28-30 ක් විතර වුණත් අපේ කණ්ඩායම් සාමාජිකයෝ අවුරුදු 21 ක් තරම් පොඩි වයසක අයයි. අපට දිගින් දිගටම එක එක පළාත් වල ප්‍රදර්ශන තරග වලට ආරාධනා ආව. මහපොළ ගම් උදාව, තරුණ උළෙලවගේ තරගාවලි වලට ගියා. ඇඟ උණුසුම් කිරීමේ ව්‍යායාම කලාව දැකලා නොතිබුණු මේ රටේ වොලිබෝල් ප්‍රේක්‌ෂකයන්ට අපි ඒ දේ කරනවා බලන්නම වොලිබෝල් පිටි වටා රැස්‌වුණා.
තරුණ සේවා සභාව තරගයකට එන විට තරගය ඇරඹීමට පෙරම වොලිබෝල් පිටිය වටා ප්‍රේක්‌ෂකයන් රැස්‌කෑවේ මෙම ඇඟ උණුසුම් කිරීමේ ව්‍යායාමය අරුමය බැලීමටය. ඔය අතර සිටි සමහරෙක්‌ මෙය විකාරයක්‌ ලෙසින් ගෙන හූ කිව් අවස්‌ථාවද නැතිවා නොවේ. එහෙත් විඡේපාල සහ සමාගම සැලුනේ නැත. ජයග්‍රාහීව ඉදිරියට ගියහ. ජාතික තරුණ සේවා සභාව මෙරට වොලිබෝල් බල කඳවුර බවට පත්විය. ජාතික කණ්ඩායම සඳහා වොලිබෝල් ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන් සැපයූ නිශ්පාදනාගාරය බවට පත්විය. එතෙක්‌ මෙතෙක්‌ ජාතික කණ්ඩායමේ නායකත්වය දැරූ ක්‍රීඩකයන් 12 ක් අතුරින් 6 දෙනෙක් ද ක්‍රීඩිකාවන් 3 දෙනෙක්‌ද තරුණ සේවා සභාව හරහා බිහි කරනු ලැබුවේ විඡේපාල මහතා විසිනි.
මම වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවට කොතරම් ආස කළත් මම මලල ක්රීඩකයෙක්. මීටර් 400 සහ 400 සහාය දිවීමේ ඉසව්වලින් සමස්ත ලංකා පදක්‌කම් දිනන්න පුළුවන් වුණත් ක්‍රීඩකයකු හැටියට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවේ ඉහළින් යෙදෙන්න මට බැරි වුණා. එහෙත් දෛවෝපගත ලෙස මෙරට සිටින අභිමානවත් වොලිබෝල් පුහුණුකරුවකු වීමට විඡේපාල මහතාට හැකි විය.
ක්‍රීඩා ගුරුවරයකු ලෙසින්ද ක්‍රීඩා නිලධාරියකු ලෙසින්ද මලල ක්‍රීඩාවේ යෙදුණු අයකු ලෙසද වෙනත් ක්‍රීඩාවකට යොමු නොවූ වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවෙන් තම අනාගතය තීරණය කිරීමට හෙතෙම තීරණය කළේ ඇයි?.
මම උපන්නෙත් ඉගෙනගත්තෙත් ගම්පහ. ඒ ගම්පහ වොලිබෝල් වල ස්‌වර්ණමය යුගය. චාල්ස්‌ ලා සිරිවර්ධනලා ජෙරම් ලා සෙල්ලම් කරන දිහා සෑහෙන පිරිසක්‌ හවසට බලන් ඉන්නවා. ඒ අතර හැමදාම අසාවෙන් බලන් හිටපු කෙනෙක් මම. ඒ ආසාවටයි මම පුහුණුකරුවෙක්‌ හැටියට වොලිබෝල් වලින් ඉදිරියට ගියේ. අද මම ආපසු හැරිලා බලද්දී මට සන්තෝෂයි. මගේ තෝරාගැනීම නිවැරැදියි.
එසේ පවසන විඡේපාල මහතා අද ශාරීරිකව කුමන මට්‌ටමක සිටියද අදටද ඔහු ජාත්‍යන්තර පුහුණු උපදේශකයකු ලෙසින් තබාගැනීමට ජාත්‍යන්තර වොලිබෝල් සම්මේලනය කටයුතු කරනුයේ ඔහු සතු මහා දැනුම් සම්භාරය සහ ඔහුගේ දායකත්වයේ වටිනාකම හේතුවෙන් විය යුතුය.
ඒ දැනුම මෙන්ම ඒ දැනුම යොදාගනිමින් ගිය ජයග්‍රාහී ගමනේදී ලද අත්දැකීම් සම්භාරයක්‌ද විඡේපාල මහතා සතුය. ඒ අතුරින් වඩාත් මතකයේ තිබෙන අත්දැකීම කුමක්‌දැයි මම ඔහුගෙන් විමසුවෙමි.
"සාෆ් (1991 - කොළඹ) රන් පදක්කම දිනාගත්තු එක තමයි. එදා අපි තරගයට එනකොට ගංගාරාමෙට ගිහින් භාරයක්‌ වුණා.""ඔහු රස මුසු අතීතයත් සිහිපත් කරයි.
"එදා දිනපු ඒ කාන්තා කණ්ඩායමට අපි සටන්කාමී මානසිකත්වය කියන දේ කාවද්දලයි තිබුණේ. ඒ වගේම එදා දිනපු ඒ කණ්ඩායමේ කිසිම කල්ලිවාදයක්‌ භේදයක්‌ තිබුණේ නැහැ. ඒක නිසා තමයි ඒ ජයග්‍රහණය ලබන්න පුළුවන් වුණේ" ඔහු ආදර්ශවත් කණ්ඩායමක් ඓතිහාසික ජයග්‍රහණයක්‌ ළඟාකර ගත් රහස්‌ විස්‌තර කරයි.
ඒ අතරේ තවත් රස මුසු සිද්ධි විස්‌තර කරයි.
"දවසක් අපි ගම් උදාව තරගයකට ගියින් රෑ පිට්‌ටනිය හද හද ඉන්නවා. ඔහොම ඉන්නකොට එකපාරටම ජනාධිපති ප්‍රේමදාස මහත්තයා මතුවුණා. ඇහුවා අපි කොහෙන්ද කියලා. අපි කිව්වා අපි තරුණ සේවා සභාවේ කියලා. එකකොට ප්‍රේමදාස මහත්තයා කිව්වා හෙට උදේ 7ට නේද මැච් එක කියලා. එතුමාට වැරදීමක්‌ වෙන්න ඇති කියල හිතලා මම කිව්වා නෑ සවස 3 ට කියලා. මොකද අපට දැනුම් දීලා තිබුණේ ඒ වෙලාවයි. 3 ට වෙන්නේ කොහොමද හතටනේ මැච් එක. ඇයි වෙලාව වෙනස්‌වුණේ කියලා එතැන හිටපු නිලධාරියෙක්‌ගෙන් ඇහුවා. තරගය අරඹන්න නියමිතව තිබුණු වෙලාව 7 වුණත් කණ්ඩායම් වැඩි නිසා එහෙම කරන්න වුණා කියලා අර නිලධාරියා පිළිතුරු දුන්නා. අපට හිතා ගන්න බැරිවුණා මේ තරග කාලසටහන පවා ප්‍රේමදාස මහත්තයා කොහොම මතකයේ තියාගත්තද කියල".
ඔහු අතීතයේ රස මුසු තැන් ස්‌මරණය කරද්දී බිරිඳ උදුලාද ඒ අසලටම වී සිටින්නීය.
මේ යුවළ මෙරට වොලිබෝලයට ආදරණීය දෙමාපියන් දෙදෙනෙකි. රට පුරා විඡේපාල මහතා ප්‍රමුඛ පිරිවර වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව වෙනුවෙන් කරක්‌ ගසද්දී මේ නිවස බොහෝ ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන්ගේ මහ ගෙදර විය. වොලිබෝල් ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන්ගේ කුස පුරවන්නට උදුලා අතින් තැම්බුණු ඉඳිආප්ප ප්‍රමාණයම සුළුපටු නැත. උදුලාගේ සහය නොවන්නට විඡේපාල මහතා මේ තරම් සාර්ථක පුහුණුකරුවකු නොවන වග ස්‌ථීරය.
එහෙත් අද මේ වහල යට උදුලාගේ වාරුවෙන් නැගිට ගන්නට උත්සාහ කරන්නේ විඡේපාල මහතා පමණක් නොවේ. මේ දෙපලගේ එකම පුතණුවන්ද අද ලෙඩ ඇඳට වැටී සිටින්නේ දෛවයේ කෲර බව පසක්‌ කරමිනි. ගුවන් හමුදාවේ ප්‍රහාරක යානා නියමුවකු වූ
විඡේපාල මහතාගේ පුත් සුදම් ද ස්‌නායු රෝගයක්‌ හේතුවෙන් අකලට එක්‌තැන්වී සිටියි. උදුලා මේ දෙදෙනාටම සාත්තු සත්කාර කරන්නීය. හෙද වෘත්තියේ නිරත වූ ඇය සේවයෙන් විශ්රාම ගත්තද මේ තත්ත්වය මත ඇය තවදුරටත් හෙදියක්‌ ව සිටින්නීය.
උදාවී ඇත්තේ විඡේපාල මහතාගේ මුළු පවුලටම හෙදකමක්‌ ලැබිය යුතු මෙහොතකි, මේ ලිපියේ නිමිත්ත බවට පත්වන්නේද මේ හෙදකමයි. නැතිනම් සාත්තුවයි, ඒ සාත්තුවට සැරසී සිටින්නෝ ජාතික තරුණ සේවා සභාවේදී විඡේපාල මහතාගේ ගුරුහරුකම් යටතේ වොලිබෝල් ඉගෙන අද ඒ පිහිටෙන් දෙපයින් සිටගත්තෝ වෙති. තම ගුරුතුමන් වෙනුවෙන් සත්කාරයක්‌ ඇවැසි මොහොත මෙය යෑයි තීරණය කළ තරුණ සේවා සභාවේ එතෙක්‌ මෙතෙක්‌ විඡේපාල ගෝල පිරිවර ඔහු ඇගයීමට සියල්ල සූදානම් කර ඇති මෙහොතක, දුකෙහිදී හැර නොයන ඒ කෙළෙහිගුණ දැක්‌වීම නිමිති කරගනිමිනි මේ ලිපිය ලියෑවෙනුයේ.
විඡේපාල මහතා මේ සා විශාල කාලයක් මෙරට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව වෙනුවෙන් මොන තරම් ඉහළ දායකත්වයක්‌ ලබා දුන්නද ඔහු ඇගයීමකට ලක්‌වූ එකදු අවස්ථාවක් හෝ නොවීය. වෙනකක්‌ තබා 91 සාෆ් රන් පදක්කම දිනූ ශ්‍රී ලංකා කාන්තා වොලිබෝල් කණ්ඩායම ඇගයීමට ලක්‌වීමේදී පවා විඡේපාල මහතාව අමතකව ගිය සෙයකි. එහෙත් තම දිවියේ පළමු වතාවට උපහාරයට ලක්‌වීමට විඡේපාල මහතා අවස්ථාව ලබා සිටියි. ඒ සඳහා ඔහු සිය දරුවන් ලෙසින් සවි ගැන්වූ ජාතික තරුණසේවා සභාවෙන් බිහිවූ වොලිබෝල් ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවෝ දැන් කටයුතු සූදානම් කරමින් සිටිති. තරුණ සේවා සභාවේ විඡේපාල මහතාගේ පළමු ගෝල පිරිවරේ අයකු වන ඒ. එස්. නාලක මහතා මූලිකත්වය දෙන මේ කටයුත්ත තවත් එක් උපහාර පිදීමකින් ඔබ්බට යන්නකි. දිනෙක නාලකට කතා කළ විඡේපාල මහතා ඔහු සිය නිවසේ කාමරයට රැගෙන ගොස් මේ තමයි වොලිබෝල ඔක්‌කොම යෑයි පැවසුවේ ජාත්‍යන්තර වොලිබෝල් සම්මේලනයේ පුහුණු උපදේශකයකු ලෙසින් සහ එයත් සමග කාලාන්තරයක්‌ තිස්‌සේ පැවැති සබඳතාව මත ලබාගත් වොලිබෝල් තාක්ෂණය පිළිබඳ පොත් පත් වීඩියෝ පට මෙන්ම ලොව අංක එකේ වොලිබෝල් තරගාවලිවල වීඩියෝපට ආදී අඛණ්ඩව යාවත්කාලීන වූ ලොව වොලිබෝල් තොරතුරු සියල්ල එහි විය. දැන් මේවා මා ළඟ තියලා වැඩක්‌ නැහැ. උනන්දුව තියෙන අය බලලා මේවා බෙදාදෙන්න යෑයි ඔහු නාලකගෙන් ඉල්ලීමක් කළේය. ඒ ඉල්ලීම වඩාත් ක්‍රමවත්ව ක්‍රියාත්මක කිරීමට සිතූ නාලක ඇතුළු මේ සද්කාර්යයේ දායක පිරිස 23 දා විඡේපාල උපහාර උළෙලට සමගාමීව ජාතික තරුණසේවා සභා හෙයියන්තුඩුව මධ්‍යස්‌ථානයේදී විඡේපාල මහතාගෙන් ලද ඒ දායාදයන් යොදා මෙරට පළමු වොලිබෝල් පුස්‌තකාලය විවෘත කිරීමට කටයුතු යොදා තිබේ. එපමණක්‌නොව ඔවුහු දිවා රෑ වෙහෙසී ලංකාව පුරා සහ ලොව පුරා විසිර සිටින විඡේපාල ගුරුගේ ගෝලයන් මේ කාර්යය ගැන දැනුවත් කර ඔවුන් අතරින් හැකි සියලුදෙනා 23 දා හෙයියන්තුඩුවට කැඳවා මෙම උපහාර භූමිය විඡේපාල පහනින් එළිය ලැබූවන්ගෙන් පුරවන්නට අර අඳිති. මේ සියල්ලත් සමඟ විඡේපාල මහතාද යළි පිබිදී ඇති සෙයකි. මේ වැඩේට සූදානම් වෙන්න අපි සර්ව සම්බන්ධකර ගැනීමත් එක්ක අපිට සර්ගේ සෞඛ්‍ය තත්ත්වයේ ලොකු වර්ධනයක්‌ පෙනුනා. සර් දැන් වෙනදට වැඩිය ක්‍රියාශීලියි. මේ වැඩේ පටන් ගන්න කළින් සර් වචන කතා කළේ ගොඩක්‌ අමාරුවෙන්. ඒත් දැන් වචන උච්ඡාරණය කරන එකෙත් පැහැදිලි වර්ධනයක්‌ තියෙනාවා යෑයි මා සමඟ විඡේපාල මහතාගේ නිවසට ගිය එම සද්කාර්යයේ තවත් සාමාජිකයකු වන සමන් අබේවර්ධන පැවසීය.
විඡේපාල මහතා පිදීම හුදෙක්‌ උපහාර උළෙලකින් ඔබ්බට යන සත්කාරයක්‌, හෙදකමත් වී යෑයි සඳහන් කළේ එබැවිනි.
පිදිය යුත්තා පිදීම අගනේය. කෘතගුණ සැලකීම අගනේය. ගිලානෝපස්‌ථානය අගනේය. විඡේපාලයන් උපහාරයට ලක්‌කිරීම පිදිය යුත්තකු පිදීමකි. කෘතගුණ සැලකීමකි. සැබෑ ගිලානෝපස්‌ථානයකි. මේ සියලු කරුණු එක්තැන් වීම හේතුවෙන් විඡේපාල සර් ඇගයීම අතිශයින් අගනේය.
“වොලිබෝල් සිරා” පසුගියදා අපෙන් සමුගත්තේය. ඔහු ගැන පුරාජේරුවක් ලියන්නට වැඩි ම සුදුසුකම් ඇති මාධ්‍යවේදියා මා යැයි මම ම සිතාගෙන සිටිමි.
සමස්ත ලංකා ශූරතාවය වෙනුවෙන් ගම්පහ සෙන්ට්‍රල් ක්‍රීඩා සමාජයත් ගුවන් හමුදා කණ්ඩායමත් අතර තරගයක් පැරැණි සුගතදාස ගෘහස්ථ ක්‍රීඩාංගණයේදී පැවැත්විණි. මම ගම්පහ වෙනුවෙන් “කෑගසන” කණ්ඩායමට ඇතුළත ්ව සිටියෙමි. එක් අතකින් සෙන්ට්‍රල් ක්‍රීඩා සමාජයේ කොඩිය වනමින් කමිසය ද ගලවා අනික් අතින් වනමින් සිටියෙමි. ගුවන් හමුදාව වෙනුවෙන් කෑගසන කණ්ඩායමේ එක් ඉලක්කයක් බවට ද පත්ව සිටියෙමි.
ගම්පහ බැබළවූ සිරා
ශ්‍රී ලංකාවෙහි බිහිවූ විශිෂ්ටතම වොලිබෝල් ක්රීඩකයෙක් වූ ඩබ්ලිව්. එල්. සිරිවර්ධන හෙවත් ගම්පහ වොලිබෝල් සිරා පසුගියදා අභාවප්‍රාප්ත විය. ඔහු පිළිබඳව ප්‍රේමසර ඈපාසිංහ මහතා "දි අයිලන්ඩ්" පුවත්පතට සපයා තිබූ ලිපියක පරිවර්තනයක්‌ පහත පළවේ.
එම දිනය, මාසය, වසර හා වේලාව මගේ සිතේ නොමැකී සටහන්ව පවතී. ඒ 1959 ඔක්‌තෝබර් 13 වැනිදාය. වේලාව පස්‌වරු 5.50 ය. මේ අමතක නොවන සිද්ධිය සිදුවූ ස්ථානය දැන් ශ්‍රීමත් චිත්තම්පලම් ඒ. ගාඩිනර් මාවත නමින් හැඳින්වෙන පාසන්ස්‌ පාරේ පිහිටි රාජ්‍ය සේවා ක්‍රීඩාංගනයයි.
මා දිනමිණ හා ඩේලි නිව්ස්‌ පුවත්පත් වෙනුවෙන් ඉන්දු ශ්‍රී ලංකා වොලිබෝල් තරගය වාර්තා කිරීම සඳහා එහි ගොස් සිටියෙමි. සරසවි උපාධි අපේක්‍ෂකයෙක්‌ව සිටි මම නිදහස්‌ මාධ්‍යවේදියෙක්‌ ලෙස ඒ අවධියේ කටයුතු කළෙමි.
මා නරඹා තිබූ හොඳම වොලිබෝල් තරගය එය විය. මුළු ක්‍රීඩා පිටියත් යාබද මාර්ගයත් අතුරු සිදුරු නැතිව ජනයාගෙන් පිරී පැවතිණි. ඉන්දු ශ්‍රී ලංකා වොලිබෝල් තරගය පස්‌වරු 4.30 ආරම්භ විය. ප්‍රධාන ආරාධිත අමුත්තන් වූයේ සරසවි ක්‍රිකට්‌ ක්රීඩකයෙක් වූ ආනන්ද හා ක්‍රීඩා ලෝලියෙක්‌ වූ ලංකා සමසමාජ පක්‍ෂයේ නායක ආචාර්ය එන්. එම්. පෙරේරා මහතාය.
ඉන්දියාවට ශ්‍රී ලංකා කණ්ඩායම හොඳ තරගයක් ලබා දුන්නේය. විශිෂ්ටතම ක්‍රීඩාකයා වූයේ ශ්‍රී ලංකා පිලේ නායක ඩබ්ලිව්. එල්. සිරිවර්ධනය. ඔහුගේ සහායට බෝල "පාස්" කරන්නා ලෙස කටයුතු කළේ ඔහුගේ සොහොයුරු ඩබ්ලිව්. එල්. පියරත්නය. මුල සිටම එය ප්‍රබල සටනක්‌ විය. ඩබ්. එල්. සිරිවර්ධනගේ "ඩෑෂ්" ප්‍රහාර ආවරණය කිරීමට උස ඉන්දියානු ක්‍රීඩකයින් තිදෙනෙක්‌ සිටියහ.
"ගහපන් සිරා ගහපන්" යන වචන පිටිය පුරා රැව් දෙන්නට විය. පියරත්න ඔහුගේ කීර්තිමත් සොහොයුරාට බෝලය "පාස්" කරන විට "ගහපන් අයිය පැලෙන්න"යි ඔහු කෑගැසුවේය. පියරත්නට බෝලය පාස් කිරීමට සිරාට අවස්ථාව ලැබුණු විට "ගහපන් මල්ලි පැලෙන්න"යි ඔහු කෑගැසුවේය.
ආචාර්ය එන්. එම්. පෙරේරා මහතා මහත් උද්යෝගයෙන් යුතුව ක්‍රීඩාව නැරඹුවේය. සිරා වේගවත් පහරක් එල්ල කර ලකුණු ලබාගත් විට පාසල් ශිෂ්‍යයෙක්‌ මෙන් වහා අසුනෙන් නැගිට අත්පොළසන් දෙමින් ජයඝෝෂා නැඟුවේය.
පළමු වටයේදී ලකුණු 11-9 වශයෙන් ඉන්දියාව ඉදිරියෙන් සිටියේය. ජයසිංහගේ සහාය ඇතිව පියරත්න සිරිවර්ධනට බෝලය ස්‌ථානගතකර දුන්නේය. රොකට්‌ටුවක්‌ මෙන් ඉහළට නැගී සිරිවර්ධන මුළු වැර යොදා විදුලි වේගයෙන් වේගවත් පහරක් එල්ල කළේය. එම වේගවත් ඩෑෂ් පහර ඉන්දියානු ක්‍රීඩක බාවාගේ මුහුණේ වැදී ඔහු බිම පතිත විය. එය මොහමඩ් අලිගේ වේගවත් මුෂ්ටි ප්‍රහාරයක්‌ බඳු විය. ඉන්දියානු කණ්ඩායමේ නායකයාගේ නාසයෙන් ලේ ගලන්නට වූයෙන් ඔහු වහා රෝහල වෙත ගෙනයන ලදී.
ගම්පහේ උපත ලද වැලිවේරිය ලියනගේ සිරිවර්ධන ගැන නොදන්නා කෙනෙක් අප රටේ නැති තරම්ය. වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව ගම්පහ දිස්‌ත්‍රික්‌කයේ පමණක් නොව මුළු ලංකාව පුරාම ජනප්‍රිය ක්‍රීඩාවක්‌ බවට පත්කළේ දිවංගත ටී. ඩී. එල්. චාල්ස්‌ මහතාය. කෙටියෙන් පවසනවා නම් 1950-1970 කාලය තුළදී ගම්පහ සහ වොලිබෝල් දෙකක් නොව එකකි. චාල්ස්‌ නම් ගුරුවරයා වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව දිවයිනේ ජනප්‍රියම ක්‍රීඩාව බවට පත් කළේය. ශ්‍රී ලංකා වොලිබෝල් කණ්ඩායමේ නායකත්වය ඉසිලූ ඔහු රටට කීර්තිය මෙන්ම ගෞරවයද ලබා දුන්නේය.
ඩබ්ලිව්. එල්. සිරිවර්ධන 1938 ජුනි 19 වැනි දින ගම්පහ ඉහළගමදී උපත ලැබීය. ඔහුගේ පියා ඩබ්. එල්. කරෝලිස්‌ මහතාය. මවව කේ. ඒ. කරලිනා මහත්මියයි. ආරියවතී පෙරේරා, ඩබ්. එල්. සිරිවර්ධන සහ ඩබ්. එල්. පියරත්න යනුවෙන් ඔවුනට දරුවන් තිදෙනෙකි. ශ්‍රී ලංකා වොලිබෝල් කණ්ඩායමේ නායකත්වය හෙබවීමේ වාසනාව "සිරා"ටත්, "පියා"ටත් හිමිවිය.
ඩබ්ලිව්. එල්. අධ්‍යාපනය ලැබුවේ බණ්‌ඩාරවත්තේ පරාක්‍රම කනිෂ්ඨ විද්‍යාලයෙනි. පාසල් ශිෂ්‍යයෙක්‌ ලෙස 1950 වසරේ ඔහු වොලිබෝල් පිටියට පිවිසියේය. ඔහුගේ පුහුණුකරු වූයේ බණ්‌ඩාරවත්ත මහා විද්‍යාලයේ ආචාර්යවරයෙක්‌ වූ කේ. ඒ. රාජපක්‍ෂ මහතාය.
ඩබ්ලිව්. එල්. ගේ නායකත්වය යටතේ පිට පිට දෙවරක්‌ම ඔවුහු පාසල් ශූරතාවය හිsමිකර ගත්හ. ඔහු පාසල් කණ්ඩායම සඳහා තරග කරන අවධියේ ඉහළගම නන්දන වොලිබෝල් කණ්ඩායම නියෝජනය කළේය. ජ්‍යෙෂ්ඨයින් සමග ක්‍රීඩා කරමින් සිරා දැක්‌වූ කුසලතාවය අවබෝධ කරගත් චාල්ස්‌ මාස්‌ටර්, ඔවුනගේ ප්‍රබල ආධාරකරුවෙක්‌ වූ ඉහළගම ජයතිලක වෙද මහතා අත තමා හමුවෙන ලෙස සිරාට පණිවිඩයක්‌ යෑවීය. සිරා කැඳවාගෙන ආ වෙද මහත්තයා "මේ අපේ කොල්ලෙක්‌"යි චාල්ස්‌ට ඔහු හඳුන්වා දුන්නේය. ඒ අවධියේ ඔහුගේ වයස අවුරුදු 17 ක් පමණ විය.
අනතුරුව සිරා ගම්පහ සෙන්ට්‍රල් ක්‍රීඩා සමාජයේ සාමාජිකයෙක් විය. චාල්ස්‌ මහතා සිරාගේ උපදේශකයා, මග පෙන්වන්නා මෙන්ම දාර්ශනිකයාද විය. පොලිස්‌ දෙපාර්තමේන්තුවේ ලිපිකරුවෙක්‌ වූ හේ සිය ගෝලයන් හික්‌මවීමෙහි මෙන්ම මෙහෙයවීමෙහිද අති දක්‍ෂයෙක්‌ විය.
වොලිබෝල් ඉතිහාසයේ වැදගත්ම ස්ථානය හිමිකරගෙන සිටියේ ගම්පහ සෙන්ට්‍රල් වොලිබෝල් ක්‍රීඩා සමාජයය. එය ටී. ඩී. එල්. චාල්ස්‌ මහතා විසින් ආරම්භ කරන ලද්දේ 1950 වසරේදීය. ඡේ. පී. සූරියප්පෙරුම, ආර්. ඒ. අබේරත්න, එච්. සී. ඇල්ෆ්‍රඩ් ආදීන් එහි ආරම්භක සාමාජිකයන්ය. 1950 ස්‌ ගණන්වල ගම්පහ සෙන්ට්‍රල් වොලිබෝල් සමාජය ආරම්භ කිරීමත් සමග වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව දිවයිනේ ජනප්‍රියම ක්‍රීඩාව බවට පත්විය. සමස්ත ඉන්දීය වොලිබෝල් කණ්ඩායම සමග තරගකර 1954 වසරේ සිරිවර්ධන ලංකා කුසලානය හිමිකර ගත්තේය.
ඔහු ඒ අවධියේ යොවුන් වියේ පසුවිය. කොළඹ පැවැති මේ තරගයේ ලාබාලම ක්‍රීඩකයා වූයේ සිරාය. එල්. ඒ. සී. ප්‍රේමරත්න (ජෝන් බැස්‌කෝ), බකෝ (දෙමටගොඩ) ජෝ රූපසිංහ (කැලණි වැලි), ඩබ්. විඡේසූරිය (ත්‍රිකුණාමල ක්‍රීඩා සමාජය), කැමිලස්‌ ඇන්තනි (තුඩැල් ක්‍රී.ස.), ජයසේකර (පොතුපිටිය) ලෙනී ජයකොඩි, ආර්. රත්නපාල, ගාමිණී සමරසිංහ ආදීහු ලංකා කණ්ඩායමේ අනිත් සාමාජිකයින් වූහ.
1959 වසරේ පකිස්තානයේ කරච්චි නගරයේ පැවැති දකුණු ආසියානු වොලිබෝල් ශූරතා තරගාවලියේ දක්‍ෂම ක්‍රීඩකයාට හිමි සම්මානයත්, ජනාධිපති අයුබ් ඛාන් ස්‌වර්ණ පදක්‌කමත් සිරිවර්ධනයන්ට හිමිවිය.
ටී. ඩී. චාල්ස්‌ ලංකා පිලේ නායකයා වූ අතර ලෙනී ජයකොඩි, ජැක්‌සන් සේනාරත්න, බී. එච්. ජයසේකර සහ ඩබ්. එල්. සිරිවර්ධන අනිත් ක්‍රීඩකයන් වූහ. නිරහංකාර පුද්ගලයෙක්‌ වූ ඩබ්. එල්. සිරිවර්ධන අප රටේ බිහිවූ විශිෂ්ට ගණයේ වොලිබෝල් ක්‍රීඩකයන්ගෙන් අයෙකි.
ක්‍රීඩාවෙන් සමුගත් ඔහු වොලිබෝල් පුහුණුකරුවෙක්‌ ලෙසත් තරග විනිසුරුවෙක්‌ ලෙසත් කටයුතු කළේය. නියම මහත්මයෙක්‌ හා ශේ්‍රෂ්ඨ ක්රීඩකයෙක් වූ සිරාත් ගම්පහත් වෙන් කළ නොහැකි අංග දෙකකි.
පරිවර්තනය කේ. එන්. ඕ. අමරදාස
හැට පැන්නත් වොලිබෝලයට පෙම් බැඳි
මිනිසා ඉපදී ජීවත්ව මිය යන කාල පරාසය තුළ ඇබ්බැහිකම් ඇත්තේ ය. ඇතැම් අබ්බැහිකම් ආරම්භ වන්නේ හුදු විනෝදය හෝ ආසාව පදනම් කරගෙන ය. මේ ඇබ්බැහිකම් හොඳ ඒවා මෙන් ම විටෙක අහිතකර ඒවා ද වේ. කෙසේ වෙතත් ආශාව නිසා ම ජීවිතයට පුරුදු පුහුණු කළ ක්‍රීඩාවක නියැළෙන්නෙකු ඉකුත් දා අපට හමු විය. ඔහු ඇල්පිටිය කහදුව මිරිස්වත්තේ පදිංචි ජිනදාස රන්දෙනිය මහතා ය.
එක්දහස් නමසිය තිස්පහ අවුරුද්දේදී උපන් ජිනදාස මේ ගෙවන්නේ හැත්තෑ හතර වැනි වියයි. පෙනුමින් ඔහු තවමත් මැදිවියේ අයකු මෙනි. පෙනුම කෙසේ වෙතත් ඔහු තරුණයකු මෙන් ජවසම්පන්නය. ක්‍රීඩා පිටියට අවතීර්ණ වූ විට ඔහු දක්ෂ වොලිබෝල් ක්‍රීඩකයෙකි.
වයස අවුරුදු දොළහේදී පමණ වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවට යොමු වූ ඔහු තවමත් පිටියේ ක්‍රීඩා කරන්නෙකි. ක්‍රීඩාව ඔහුගේ ඇඟේ ම ඇත්තේ ය. කලක් ජාතික කිරි මණ්ඩලයේ රියදුරෙකු වශයෙන් රැකියාව කළ ඔහු පසුව තමන්ගේ ම ටැක්සියක සේවය කළේ ය.
ජිනදාසට වොලිබෝල් කියූ විට ඊට එහා දෙයක් නැත. ඔහු ඒ තරමටම ක්‍රීඩාවට ආසා කරන්නේ ය. උනන්දු වන්නේ ය. ආදරය කරන්නේ ය.
“පාසල් කාලේ ඉඳලම මම ක්‍රීඩා කළා. මම තරුණ කාලේ තිස්ස ක්‍රීඩා සමාජයට සම්බන්ධ වුණා. ඒ කාලේ අපේ කණ්ඩායමේ නායකත්වය දැරුවේ ජිනදාස සිරිවර්ධන කියන මහත්මයා.
1956 අවුරුද්දේ අපි ගාලු දිස්ත්‍රික් ශූරතාව දිනා ගත්තා. එදා තරගයේ හොඳම ක්‍රීඩකයා වුණේ මම. අවුරුදු හත අටක් මම තිස්ස කණ්ඩායමේ නායකත්වය දැරුවා. කිරි මණ්ඩලේ සේවය කරන කාලේ කිරිමණ්ඩල වොලිබෝල් කණ්ඩායමේ සෙල්ලම් කළා. ගමේ ආවදාට ගමේ පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කළා. අපේ අම්මලා තාත්තලා උනත් කිසිම විරුද්ධත්වයක් දැක්වූයේ නෑ. අදටත් මගෙ බිරිය අකමැති නැහැ මම සෙල්ලම් කරනවට.”
ඔහු ජීවිතය ගෙවන්නේ සැහැල්ලුවෙනි. ඔහු කුමන රාජකාරිය කළ ද දිනපතා ක්‍රීඩා කරන්නේ ය. ඔහු සමඟ තරුණයෝ මෙන් ම බාල ළමයි ද සෙල්ලම් කරන්නෝ ය. ඔහුගේ පුතා හා මුනුබුරාද මේ අතර වේ.
කිරි මණ්ඩලයේ රියදුරු රස්සාවෙන් ඉවත් වූ පසු ඔහු කලක් රාජ්‍ය ඉංජිනේරු ආයතනයේ ද රියදුරකු ලෙස සේවය කළේ ය. ඉන්පසුව ඔහු තමන්ගේ ම කියා වාහනයක වැඩ කළේ ය. කොහේ කොතැන රැකියාව කළ ද ඔහුට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව අමතක කරන්නට බැරි විය. ඇල්පිටිය පළාතේ වොලිබෝල් ලෝලීන් අතර ‘පොඩි ජිනේ’ නමින් ප්‍රසිද්ධ ඔහු අපූරු චරිතයකි.
“මට දරුවෝ හතර දෙනෙක් ඉන්නවා. පුතා පොලිසියේ සේවය කරනවා. වැඩිමහල් දියණිය විවාහකයි. බාල දියණියන් දෙදෙනා විදේශ ගත වී සිටින්නේ. මේ දවස්වල ඒ දෙන්නා කෙටි නිවාඩුවකට ලංකාවට ඇවිත් ඉන්නේ.
අප පොඩි ජිනේ හමුවීමට ගියදා බාල දියණියන් දෙදෙනා නිවසේ සිටියෝ ය.
“අපිට අපේ තාත්තා ගැන ආඩම්බරයි” ඔවුහු එක හඬින් කීහ.
“එක දවසක් මම බස් එකේ ගමනක් ගිහිල්ලා එනවා. ඒ එනකොට අපේ තාත්තා පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කරනවා. මේක දැකපු ඉස්කෝලේ යන ළමයි දෙන්නෙක් කතා වෙනවා.
“අන්න බලහං අර සීයා වොලිබෝල් ගහනවා. ගෙදර ගිහිල්ලා මඤ්ඤොක්කා ගහක් හිටෙව්ව නම් ඔයිට වඩා හොඳ නැද්ද කියලා. මට දුකක් හිතුණා අනේ මෙහෙම කියන්නේ අපේ තාත්තට නේද කියලා. ඒත් මට සතුටකුත් දැනුණා අපේ තාත්තා තාම සෙල්ලම් කරනවනේ කියලා. අපේ තාත්තා හරිම නිරෝගීයි.
දරුවන් විදේශගත වූ පසු මහගෙදර සිටින්නේ වියපත් යුවළ පමණි. ඔවුන් දෙදෙනා ජීවිතය ගත කරන්නේ සැහැල්ලුවෙනි. සතුටෙනි. වත්ත පිටියේ වැඩ කරන ඔවුහු එදිනෙදා නිවසට අවශ්‍ය එළවුළු ආදිය වගා කරගනිති.
“ඉස්සර නම් අපි තේ කොළ ටිකත් ගෙදරමයි හදාගත්තේ. අපිට කුඹුරු තියෙනවා. මෙච්චර කාලෙකට අපි හාල් කඩෙන් ගෙනල්ලා නැහැ. වත්තේ එළවුළු මිරිස් ආදිය වවාගෙන තියෙනවා. පොල්තෙල් ටික ගෙදර හිඳගන්නවා.
ජිනදාස ගේ බිරිය අමරා දසනායක පවසන්නීය.
ඇය මැහුම් ගෙතුම්වලට දක්ෂය. දරුවන් නිවසේ නැති කල ඇය පාළුව මඟහරවා ගත්තේ මැහුමක ගෙතුමක යෙදීමෙනි.
කොළඹට වී රැකියාව කළ ජිනදාස අසූව දශකයේ මැද භාගයේ ගමට ආවේ ය. එකල ඔහු රියදුරු රැකියාව කළේ ගමේ ය. මේ කාලයේදී ඔහුට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව කිරීමට වඩ වඩාත් අවස්ථාව ලැබිණි.
ඔහු තිස්ස ක්‍රීඩා සමාජයෙන් පසුව මිරිස්වත්ත සිංහ ක්‍රීඩා සමාජය සමඟ කටයුතු කරන්නට පටන්ගත්තේ ය. ඔහුට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවේ නීති රීති හොඳින් මතකය. හවසට පිට්ටනියේ දී බාල ළමයි ඔහුගෙන් ගුරු උපදේශ ගනිති. ඔහු යෞවනයන් හා කරට කර ක්‍රීඩා කරන්නේ ය.
“මම කොහේ ගියත් හැන්දෑවේ පහ වෙනකොට ගෙදර එනවා. ඒ පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කරන්න. ඉස්සර මම ගමේ අවුරුදු උත්සවවල දිව්වා. දැන්නම් දුවන්න යන්නේ නැහැ. ඒත් මට පුළුවන්කම තියෙනතුරු මම ක්‍රීඩා කරනවා. මේ ළඟදී මම ළමයි එක්ක ගමනක් ගියා. පුළුවන් තරම් උත්සාහ කළා පහට කලින් ගෙදර
එන්න. ඒත් බැරි වුණා. මගෙ හිතට හරිම දුකයි.”
ඔහුට ඒ තරමටම ක්‍රීඩාව ඕනෑ ය. වයස අවුරුදු හැත්තෑ හතරක් වුව ද ක්‍රීඩාව කෙරෙහි ඇති ඇල්ම එදා වගේ ම ය.
“මගෙ ඇස් හොඳින් පෙනෙනවා. දෙයියනේ කියලා මට ලෙඩක් නෑ. සමහර අයට මේ වයසට දියවැඩියාව, ප්‍රෙෂර් එක, කොලොස්ටරෝල්... රටේ නැති ලෙඩනේ.
මට එහෙම ලෙඩ නෑ. ඉඳලා හිටලා හෙම්බිරිස්සාවක් හැදුණොත් ඇරෙන්න. මා කවදාවත් අරක්කු සිගරට් බිව්වේ නැහැ. මා සෙල්ලම් කරලා ගෙදර එනකොට නෝනා මට කොත්තමල්ලි, වෙනිවැල්ගැට, පොල්පලා ආදි බෙහෙත් වර්ග තම්බලා දෙනවා. මං විශ්වාස කරනවා මගේ නිරෝගීභාවයට හේතුව හැමදාම ක්‍රීඩා කරන එක කියලා.
ඒ වගේ ම මම වත්ත පිටියේ කුඹුරුවල වැඩ කරනවා. මගේ හිතේ අනවශ්‍ය ප්‍රශ්න නැහැ. මම කාගෙවත් කරදර මගෙ හිතට දාගන්නේ නැහැ.
දරුවන්ගෙන් වුණත් මට කරදරයක් නෑ. ඒගොල්ලෝ අද හොඳ ජීවිත ගතකරනවා. මගෙ බිරියට මම ස්තුති කරන්න ඕන. ඇය නිසා තමයි අද මට මෙච්චර සැහැල්ලුවෙන් ඉන්න පුළුවන්කම ලැබිලා තියෙන්නේ. අපි දෙන්නා තරහා වෙන්නේ රණ්ඩු කරන්නේ නැහැ. සමහර දිනවල මම පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කරනවා බලන්න ඇයත් එනවා.”
ඔබ ගමනක් යන්න ගියත් වොලිබෝල් ක්‍රීඩා කරන තැනක් දැක්කොත් නතර වෙනවා කියන්නේ? අපි ඇසුවෙමි.
ඔහුට සිනහ නැඟුණේ ය...” මෙහෙමයි. මේ ඇල්පිටියේ මම ක්‍රීඩා නොකරපු පිට්ටනියක් නැති තරම්. එහෙම පිට්ටනියක් තියෙනව නම් ඒක මේ ඊයේ රෑ හදපු පිට්ටනියක් වෙන්න ඕන. ඒ වගේ ම හැමෝම මා අඳුනනවා. මම කොල්ලා කාලේ පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කරනකොට හැමෝම කෑගැහැව්වේ “පොඩි ජිනේ” කියලා. අදටත් මට කතා කරන්නේ පොඩි ජිනේ කියලා.
පොඩි ළමයි “ජිනේ සීයා” කියනවා. තරුණයෝ “ජිනේ මාමා” කියනවා. සමහරු “ජිනේ අයියා” කියනවා. මේ මොන නමින් කතා කළත් මං හිතාගෙන ඉන්නේ මම තාම තරුණයයි කියලා.
වත්ත පිටියේ වැඩ නැති වෙලාවට යම් යම් වුවමනාවලට මං ටවුන් එකට එහෙම යනවා. ඒ යනකොට පිට්ටනියක වොලිබෝල් සෙල්ලම් කරනවා දැක්කොත් එතැනටත් යනවා. ටිකක් වෙලා බලාගෙන ඉඳලා පොඩ්ඩක් සෙල්ලම් කරලා යනවා. ඒක දැන් මට පුරුද්දට ගිහිල්ලා. වොලිබෝල් මගෙ ඇගේ ම තියෙනවා. ඒ මට හිතෙන හැටි.
ඔහු යෞවනයකු කාලේ කොළඹ රැකියාව කරද්දී බොහෝ තරුණයෝ ඔහුට රැවටුණහ.
“ඇත්ත. හුඟක් වෙලාවට අපේ නැසීගිය ගායන ශිල්පි මිල්ටන් පෙරේරා මහතා කියලා මට තරුණයෝ රැවටෙනවා. අද කාලෙයි ඒ කාලෙයි බලද්දී කොච්චර වෙනස් ද කියලා හිතෙනවා.
ඒ කාලේ ටැග්සියක වැඩකරලා එක හයර් එකකට ලැබෙන්නේ ඉතාම සුළු මුදලක්. ඒ කාලේ මීටරය කඩල තමයි හයර් එකට මුදල් අය කරන්නේ. ඒත් දැන් ලැබෙන මුදල වැඩි වුණත් වියදම වැඩියි.
මං මගෙ දරුවන්ට ඉගැන්නුවේ ලොකු මහත් කළේ ඒ රස්සාවෙන්. වොලිබෝල්වලට ඇබ්බැහි වුණා කියලා මං කවදාවත් මගෙන් පවුලට කෙරෙන්න ඕන යුතුකම් පැහැර හැරියේ නැහැ. අපේ ගමේ තිබෙනවා වැඩිහිටි සමිතියක්. මම ඒ සමිතියේ සාමාජිකයෙක්. අවුරුදු හැටෙන් ඉහළ වොලිබෝල් කණ්ඩායමේ මමත් සෙල්ලම් කරනවා.
ඔහු දවස ආරම්භ කරන්නේ වත්තපිටියේ වැඩ කිරීමෙනි. ඔහුගේ දවස ගෙවෙන්නේ හැන්දෑවට වොලිබෝල් පිටියට යෑමෙනි. ක්‍රීඩාව ඔහු තුළ සංයමයක් ඇති කළේ ය. නිරන්තරවම ක්‍රීඩාව සමඟ රැඳි සිටින ඔහුගේ ජීවිතය නිරෝගී වූයේය.
ඔහු අද මෙන් හෙට ද ක්‍රීඩා කරනු ඇත. දෑත් දෙපා වාරු නැතිවන තුරුම ඔහු වොලිබෝලය සමඟ හැප්පෙනු ඇත.
ජේ.එම්. විල්සන්
ඔව්! විඡේපාල පිදිය යුත්තෙකි....
2010/10/10
2010 ඔක්‌තෝබර් 17 ඉරිදා
"උදුලා ..... මාව නැගිටවන්න" ගත වාරු නැති බැවින් අසුනින් නැගී සිටීමට හෙතෙම සිය බිරියගේ සහය පතයි.
"එනවා විඡේ"
ඇය සැනෙන් ඔහු වෙත පැමිණේ
"ඉන්න මම සර්ව නැගිට්‌ටවන්නම්" ඔහුට පියකුට මෙන් ආදරය කරන ගෝලයන් සිය දහස්‌ ගණනක් අතරින් කෙනෙකු වන ගෝලයකු සිය ගුරුපියානන්ට සහය පිණිස ඉදිරිපත්වේ.
"එපා එපා මම මෙයාව මේකට ටේ්‍රන් කරලයි තියෙන්නේ......" තමන්ගේම ගත තමන්ටම අකීකරු වුවත් තම බිරිඳගේ ගතෙහි සවිය සෙනහස වෑහෙන සත්කාරයක්‌ වෙමින් ඔහුගේ ගත සිත ළඟ රැඳේ. බැරි අමාරුකම් මැදින් එලෙස පුංචි විහිළුවක්‌ කරමින් අහිංසක ලෙස හිනැහෙන්නට ඔහුට වරම් දෙන්නේ ඒ සත්කාරය විය යුතුය.
අනිත්‍ය නම් ලෝක දහමට එරෙහිවීමට නොහැකි බැවින් අකලට ගත සවි ගිලිහී අද දෙපයින් සිට ගැනීමට තව කෙනකුගේ වාරුව පැතුවද මේ මිනිසා මහා පෙරළිකාර ජවයකින් යුක්‌තවූවෙකි. මෙරට වොලිබෝල් ක්ෂේත්රයට ජාත්‍යන්තර මට්‌ටමේ තාක්ෂණය එන්නත් කළ මේ මිනිසා මෙරට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවේ දැනුම අතින් අංක 1 වන්නේය. වොලිබෝල් ක්‍ෂේත්‍රය අලලා ඔහු විසින් ලියන ලද පොත් ත්‍රිත්වය සහ "වොලිබෝල් පුවත්" නම් සඟරාවේ සංස්‌කාරක ලෙස කරන ලදදැ වොලිබෝල් දැනුම නැංවීමට පමණක් නොව මෙරට වොලිබෝල් සාහිත්‍යයක්‌ ගොඩනැංවීම පිණිසද මහෝපකාරී විය. ශ්‍රී ලංකාවට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවෙන් ජාත්‍යන්තර මට්‌ටමේ ප්රථම සහ මෙතෙක්‌ එකම රන් පදක්කම දිනා ගැනීමට මග කියාදුන් මිනිසාය. 1971 සිට 1982 දක්වා ජාතික වොලිබෝල් පුහුණුකරුද වූද පළමු දකුණු ආසියානු වොලිබෝල් පදක්කමක් ශ්‍රී ලංකා පිරිමි කණ්‌ඩායමකට ලබාදුන්නාවූද 1991 දී කොළඹ පැවැති දකුණු ආසියානු ක්‍රීඩා උළෙලේ කාන්තා වොලිබෝල් අවසන් මහා තරගයේදී ඉන්දියාව දනගස්‌වමින් රන් පදක්‌කම් දිනූ ඒ ඓතිහාසික මොහොත උදාකර දුන්නා වූද, කළුආරච්චිගේ කුලසිරි විඡේපාල හෙවත් සමස්ත දේශීය වොලිබෝල් ක්ෂේත්රයම විඡේපාල සර් නමින් ගෞරවයෙන් ආමන්ත්‍රණය කරන මිනිසත්කමෙන් පිරුණු මේ දක්ෂ මිනිසා ඒ ඓතිහාසික ජයග්‍රහණයෙන් 20 වැනි වසර ලබද්දී දකුණු ආසියාව දිනා දුන් මතකය මෙනෙහි කරමින් ගිලන්ව සිටියි.
ඔහු අපහසුවෙන් ශරීරය සමබර කරගනිමින් ඇවිදී වචන උච්චාරණයද අපහසුය. විටෙක එක් වචනයක් කතා කර අනික් වචනය පිටකරගැනීම පිණිස උච්චාරණය වෙනුවෙන් ඔහු ගන්නා වෙහෙස හද කකියවයි. ගත ආතුර වුවද මනස ආතුරව නැති මේ මිනිසා අදටද දින වකවානු නම් ගම් සහිතව අතීතය මෙනෙහි කිරීමට හපනෙකි.
"මගේ පළමු පත්වීම ක්‍රීඩා ගුරුවරයෙකු හැටියට 1963 තංගල්ල මහ විදුහලට 67 දී වීරකැටිය මහා විදුහලට ගියා. ඒ අවුරුද්දේම ක්‍රීඩා අමාත්‍යාංශයේ ක්‍රීඩා නිලධාරියෙක්‌ විදියට ගම්පහට ආවා. තුන් වැනි පත්වීම් ලැබුණේ ජාතික තරුණසේවා සභාවේ සහකාර අධ්යක්ෂ කෙනෙකු හැටියට. ඒ 1982 දී. 1994 ඉඳන් 2002 වෙනකම් ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ නියෝජ්‍ය අධ්යක්ෂ හැටියට කටයුතු කළා. මේ අතරවාරයේ ඔහු වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවෙන් ලොව අංක එකේ පුහුණු උපදේශකයකු බවට පත්විය. ඉන්දියාවේ පටියාලා සරසවියෙන් 1989 දී ජාත්‍යන්තර වොලිබෝල් පුහුණුකරු අදියර 1 සමත්වූ ඔහු 1980 බහරේන් ක්‍රීඩා ඇකඩමියෙන් එම අදියර 2 හැදෑරුවේය. 1991 දී චෙකෝස්‌ලෝවැකියා සරසවියෙන් එම අදියර 3 පාඨමාලාව සමත්වූයේ මෙරට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවෙන් ඉහළටම ගිය තැනැත්තා බවට පත්වෙමිනි. අද වන විට එම අදියර 3 පාඨමාලාව හැදෑරූ තවත් තිදෙනෙක්‌ මෙරට සිටියද ඔහු හැරුන විට ජාත්‍යන්තර පුහුණු උපදේශක තනතුරින් ජාත්‍යන්තර වොලිබෝල් සම්මේලනයෙන් පිදුම් ලැබු අන් කිසිවකු මේ රටේ නොමැත.
සමහරෙක්‌ට දැනුම තිබුණද එය ප්‍රායෝගිකව යොදා ගැනීමට නොදනී. සමහරෙක්‌ පවතින ක්‍රමවේදිය වෙනස් කරමින් එවැන්නක්‌ කිරීමට බියවෙති. එහෙත් අප කථා නායකයාට ජාත්‍යන්තරයෙන් උකහා ගත් දැනුම කිසිදු පැකිළීමකින් තොරව මෙරට ක්‍රීඩාවට ආදේශ කළේය. එය සැබවින්ම විප්ලවයක්‌ විය. ආරම්භයේදී උසුලු විසුලු වලට පවා ලක්‌වීමට සිදුවිය. එහෙත් වැඩි කල් නොයා මේ විප්ලවය ජයගෙන මෙරට වොලිබෝaල් පිටියේ බලය ඇල්ලීමට විඡේපාල මහතා පෙරටුකරගත් ගෝල පිරිස හෙවත් තරුණසේවා සභාවට හැකිවිය.
මම 1968 දී ජර්මනියේ වොලිබෝල් පාඨමාලාවක් හැදෑරුවා. එතනදී නව තාක්‌ෂණික ක්‍රමවේද ගැන විශේෂ දැනුමක්‌ ලබාගන්න මට අවස්ථාවක් ලැබුණා. එහේ තිබුණු පූර්ව ඔලිම්පික් වොලිබෝල් තරග මාලාවකදී ඔලිම්පික් වරම් ලබාසිටිය කණ්ඩායම් 10 ක් තරග කරනවා බලන්න මට අවස්ථාවක් උදාවුණා. ඒ අය නව වොලිබෝල් තරග තාක්ෂණය යොදා ගන්නා විදිහ මම දැක්‌කා. මේ දේවල් ලංකාවට හඳුන්වාදෙන්න මට උවමනා වුණත් ඒක ලෙහෙසි වැඩක්‌ වුනේ නැහැ. ඒත් තරුණ සේවා සහාය වී විශේෂ ක්‍රීඩා අංශයට බඳවා ගත්තු අභ්‍යාසලාභීන් හරහා ඒ දේවල් ප්‍රායෝගික කරගන්න මට පුළුවන් වුණා. පන්දු සකසන්නාගේ කාර්යයට එතෙක්‌ යොදාගත් උසින් අඩු ක්රීඩකයෙක් වෙනුවට උසින් වැඩි ක්රීඩකයෙක් එයට යොදා ගත්තා. පළමුවෙන්ම එරික්‌ ජයසූරිය සහ ඒ. එස්. නාලකව පන්දු සකසන්නන් ලෙස පුහුණු කළා. එයට අමතරව කෙටි පන්දු ප්‍රහාර එල්ල කිරීමේ ක්‍රමවේදය යොදා ගත්තා. තරගය ඇරඹෙන්න කළින් ඇඟ උණුසුම් කිරීමේ ව්‍යායාම කිරීම මෙරට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවට තරුණ සේවා සභාව හරහා හඳුන්වලා දුන්නා. කෙටි කාලීන පුහුණුවකින් පස්‌සේ 1983 දී තරුණ සේවා සභාව ජාතික ශූරතාව දිනාගත්තා. එදා අපේ ප්‍රතිවාදී කණ්‌ඩායම්වල වයස සාමාන්‍ය 28-30 ක් විතර වුණත් අපේ කණ්ඩායම් සාමාජිකයෝ අවුරුදු 21 ක් තරම් පොඩි වයසක අයයි. අපට දිගින් දිගටම එක එක පළාත් වල ප්‍රදර්ශන තරග වලට ආරාධනා ආව. මහපොළ ගම් උදාව, තරුණ උළෙලවගේ තරගාවලි වලට ගියා. ඇඟ උණුසුම් කිරීමේ ව්‍යායාම කලාව දැකලා නොතිබුණු මේ රටේ වොලිබෝල් ප්‍රේක්‌ෂකයන්ට අපි ඒ දේ කරනවා බලන්නම වොලිබෝල් පිටි වටා රැස්‌වුණා.
තරුණ සේවා සභාව තරගයකට එන විට තරගය ඇරඹීමට පෙරම වොලිබෝල් පිටිය වටා ප්‍රේක්‌ෂකයන් රැස්‌කෑවේ මෙම ඇඟ උණුසුම් කිරීමේ ව්‍යායාමය අරුමය බැලීමටය. ඔය අතර සිටි සමහරෙක්‌ මෙය විකාරයක්‌ ලෙසින් ගෙන හූ කිව් අවස්‌ථාවද නැතිවා නොවේ. එහෙත් විඡේපාල සහ සමාගම සැලුනේ නැත. ජයග්‍රාහීව ඉදිරියට ගියහ. ජාතික තරුණ සේවා සභාව මෙරට වොලිබෝල් බල කඳවුර බවට පත්විය. ජාතික කණ්ඩායම සඳහා වොලිබෝල් ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන් සැපයූ නිශ්පාදනාගාරය බවට පත්විය. එතෙක්‌ මෙතෙක්‌ ජාතික කණ්ඩායමේ නායකත්වය දැරූ ක්‍රීඩකයන් 12 ක් අතුරින් 6 දෙනෙක් ද ක්‍රීඩිකාවන් 3 දෙනෙක්‌ද තරුණ සේවා සභාව හරහා බිහි කරනු ලැබුවේ විඡේපාල මහතා විසිනි.
මම වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවට කොතරම් ආස කළත් මම මලල ක්රීඩකයෙක්. මීටර් 400 සහ 400 සහාය දිවීමේ ඉසව්වලින් සමස්ත ලංකා පදක්‌කම් දිනන්න පුළුවන් වුණත් ක්‍රීඩකයකු හැටියට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවේ ඉහළින් යෙදෙන්න මට බැරි වුණා. එහෙත් දෛවෝපගත ලෙස මෙරට සිටින අභිමානවත් වොලිබෝල් පුහුණුකරුවකු වීමට විඡේපාල මහතාට හැකි විය.
ක්‍රීඩා ගුරුවරයකු ලෙසින්ද ක්‍රීඩා නිලධාරියකු ලෙසින්ද මලල ක්‍රීඩාවේ යෙදුණු අයකු ලෙසද වෙනත් ක්‍රීඩාවකට යොමු නොවූ වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවෙන් තම අනාගතය තීරණය කිරීමට හෙතෙම තීරණය කළේ ඇයි?.
මම උපන්නෙත් ඉගෙනගත්තෙත් ගම්පහ. ඒ ගම්පහ වොලිබෝල් වල ස්‌වර්ණමය යුගය. චාල්ස්‌ ලා සිරිවර්ධනලා ජෙරම් ලා සෙල්ලම් කරන දිහා සෑහෙන පිරිසක්‌ හවසට බලන් ඉන්නවා. ඒ අතර හැමදාම අසාවෙන් බලන් හිටපු කෙනෙක් මම. ඒ ආසාවටයි මම පුහුණුකරුවෙක්‌ හැටියට වොලිබෝල් වලින් ඉදිරියට ගියේ. අද මම ආපසු හැරිලා බලද්දී මට සන්තෝෂයි. මගේ තෝරාගැනීම නිවැරැදියි.
එසේ පවසන විඡේපාල මහතා අද ශාරීරිකව කුමන මට්‌ටමක සිටියද අදටද ඔහු ජාත්‍යන්තර පුහුණු උපදේශකයකු ලෙසින් තබාගැනීමට ජාත්‍යන්තර වොලිබෝල් සම්මේලනය කටයුතු කරනුයේ ඔහු සතු මහා දැනුම් සම්භාරය සහ ඔහුගේ දායකත්වයේ වටිනාකම හේතුවෙන් විය යුතුය.
ඒ දැනුම මෙන්ම ඒ දැනුම යොදාගනිමින් ගිය ජයග්‍රාහී ගමනේදී ලද අත්දැකීම් සම්භාරයක්‌ද විඡේපාල මහතා සතුය. ඒ අතුරින් වඩාත් මතකයේ තිබෙන අත්දැකීම කුමක්‌දැයි මම ඔහුගෙන් විමසුවෙමි.
"සාෆ් (1991 - කොළඹ) රන් පදක්කම දිනාගත්තු එක තමයි. එදා අපි තරගයට එනකොට ගංගාරාමෙට ගිහින් භාරයක්‌ වුණා.""ඔහු රස මුසු අතීතයත් සිහිපත් කරයි.
"එදා දිනපු ඒ කාන්තා කණ්ඩායමට අපි සටන්කාමී මානසිකත්වය කියන දේ කාවද්දලයි තිබුණේ. ඒ වගේම එදා දිනපු ඒ කණ්ඩායමේ කිසිම කල්ලිවාදයක්‌ භේදයක්‌ තිබුණේ නැහැ. ඒක නිසා තමයි ඒ ජයග්‍රහණය ලබන්න පුළුවන් වුණේ" ඔහු ආදර්ශවත් කණ්ඩායමක් ඓතිහාසික ජයග්‍රහණයක්‌ ළඟාකර ගත් රහස්‌ විස්‌තර කරයි.
ඒ අතරේ තවත් රස මුසු සිද්ධි විස්‌තර කරයි.
"දවසක් අපි ගම් උදාව තරගයකට ගියින් රෑ පිට්‌ටනිය හද හද ඉන්නවා. ඔහොම ඉන්නකොට එකපාරටම ජනාධිපති ප්‍රේමදාස මහත්තයා මතුවුණා. ඇහුවා අපි කොහෙන්ද කියලා. අපි කිව්වා අපි තරුණ සේවා සභාවේ කියලා. එකකොට ප්‍රේමදාස මහත්තයා කිව්වා හෙට උදේ 7ට නේද මැච් එක කියලා. එතුමාට වැරදීමක්‌ වෙන්න ඇති කියල හිතලා මම කිව්වා නෑ සවස 3 ට කියලා. මොකද අපට දැනුම් දීලා තිබුණේ ඒ වෙලාවයි. 3 ට වෙන්නේ කොහොමද හතටනේ මැච් එක. ඇයි වෙලාව වෙනස්‌වුණේ කියලා එතැන හිටපු නිලධාරියෙක්‌ගෙන් ඇහුවා. තරගය අරඹන්න නියමිතව තිබුණු වෙලාව 7 වුණත් කණ්ඩායම් වැඩි නිසා එහෙම කරන්න වුණා කියලා අර නිලධාරියා පිළිතුරු දුන්නා. අපට හිතා ගන්න බැරිවුණා මේ තරග කාලසටහන පවා ප්‍රේමදාස මහත්තයා කොහොම මතකයේ තියාගත්තද කියල".
ඔහු අතීතයේ රස මුසු තැන් ස්‌මරණය කරද්දී බිරිඳ උදුලාද ඒ අසලටම වී සිටින්නීය.
මේ යුවළ මෙරට වොලිබෝලයට ආදරණීය දෙමාපියන් දෙදෙනෙකි. රට පුරා විඡේපාල මහතා ප්‍රමුඛ පිරිවර වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව වෙනුවෙන් කරක්‌ ගසද්දී මේ නිවස බොහෝ ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන්ගේ මහ ගෙදර විය. වොලිබෝල් ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන්ගේ කුස පුරවන්නට උදුලා අතින් තැම්බුණු ඉඳිආප්ප ප්‍රමාණයම සුළුපටු නැත. උදුලාගේ සහය නොවන්නට විඡේපාල මහතා මේ තරම් සාර්ථක පුහුණුකරුවකු නොවන වග ස්‌ථීරය.
එහෙත් අද මේ වහල යට උදුලාගේ වාරුවෙන් නැගිට ගන්නට උත්සාහ කරන්නේ විඡේපාල මහතා පමණක් නොවේ. මේ දෙපලගේ එකම පුතණුවන්ද අද ලෙඩ ඇඳට වැටී සිටින්නේ දෛවයේ කෲර බව පසක්‌ කරමිනි. ගුවන් හමුදාවේ ප්‍රහාරක යානා නියමුවකු වූ
විඡේපාල මහතාගේ පුත් සුදම් ද ස්‌නායු රෝගයක්‌ හේතුවෙන් අකලට එක්‌තැන්වී සිටියි. උදුලා මේ දෙදෙනාටම සාත්තු සත්කාර කරන්නීය. හෙද වෘත්තියේ නිරත වූ ඇය සේවයෙන් විශ්රාම ගත්තද මේ තත්ත්වය මත ඇය තවදුරටත් හෙදියක්‌ ව සිටින්නීය.
උදාවී ඇත්තේ විඡේපාල මහතාගේ මුළු පවුලටම හෙදකමක්‌ ලැබිය යුතු මෙහොතකි, මේ ලිපියේ නිමිත්ත බවට පත්වන්නේද මේ හෙදකමයි. නැතිනම් සාත්තුවයි, ඒ සාත්තුවට සැරසී සිටින්නෝ ජාතික තරුණ සේවා සභාවේදී විඡේපාල මහතාගේ ගුරුහරුකම් යටතේ වොලිබෝල් ඉගෙන අද ඒ පිහිටෙන් දෙපයින් සිටගත්තෝ වෙති. තම ගුරුතුමන් වෙනුවෙන් සත්කාරයක්‌ ඇවැසි මොහොත මෙය යෑයි තීරණය කළ තරුණ සේවා සභාවේ එතෙක්‌ මෙතෙක්‌ විඡේපාල ගෝල පිරිවර ඔහු ඇගයීමට සියල්ල සූදානම් කර ඇති මෙහොතක, දුකෙහිදී හැර නොයන ඒ කෙළෙහිගුණ දැක්‌වීම නිමිති කරගනිමිනි මේ ලිපිය ලියෑවෙනුයේ.
විඡේපාල මහතා මේ සා විශාල කාලයක් මෙරට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව වෙනුවෙන් මොන තරම් ඉහළ දායකත්වයක්‌ ලබා දුන්නද ඔහු ඇගයීමකට ලක්‌වූ එකදු අවස්ථාවක් හෝ නොවීය. වෙනකක්‌ තබා 91 සාෆ් රන් පදක්කම දිනූ ශ්‍රී ලංකා කාන්තා වොලිබෝල් කණ්ඩායම ඇගයීමට ලක්‌වීමේදී පවා විඡේපාල මහතාව අමතකව ගිය සෙයකි. එහෙත් තම දිවියේ පළමු වතාවට උපහාරයට ලක්‌වීමට විඡේපාල මහතා අවස්ථාව ලබා සිටියි. ඒ සඳහා ඔහු සිය දරුවන් ලෙසින් සවි ගැන්වූ ජාතික තරුණසේවා සභාවෙන් බිහිවූ වොලිබෝල් ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවෝ දැන් කටයුතු සූදානම් කරමින් සිටිති. තරුණ සේවා සභාවේ විඡේපාල මහතාගේ පළමු ගෝල පිරිවරේ අයකු වන ඒ. එස්. නාලක මහතා මූලිකත්වය දෙන මේ කටයුත්ත තවත් එක් උපහාර පිදීමකින් ඔබ්බට යන්නකි. දිනෙක නාලකට කතා කළ විඡේපාල මහතා ඔහු සිය නිවසේ කාමරයට රැගෙන ගොස් මේ තමයි වොලිබෝල ඔක්‌කොම යෑයි පැවසුවේ ජාත්‍යන්තර වොලිබෝල් සම්මේලනයේ පුහුණු උපදේශකයකු ලෙසින් සහ එයත් සමග කාලාන්තරයක්‌ තිස්‌සේ පැවැති සබඳතාව මත ලබාගත් වොලිබෝල් තාක්ෂණය පිළිබඳ පොත් පත් වීඩියෝ පට මෙන්ම ලොව අංක එකේ වොලිබෝල් තරගාවලිවල වීඩියෝපට ආදී අඛණ්ඩව යාවත්කාලීන වූ ලොව වොලිබෝල් තොරතුරු සියල්ල එහි විය. දැන් මේවා මා ළඟ තියලා වැඩක්‌ නැහැ. උනන්දුව තියෙන අය බලලා මේවා බෙදාදෙන්න යෑයි ඔහු නාලකගෙන් ඉල්ලීමක් කළේය. ඒ ඉල්ලීම වඩාත් ක්‍රමවත්ව ක්‍රියාත්මක කිරීමට සිතූ නාලක ඇතුළු මේ සද්කාර්යයේ දායක පිරිස 23 දා විඡේපාල උපහාර උළෙලට සමගාමීව ජාතික තරුණසේවා සභා හෙයියන්තුඩුව මධ්‍යස්‌ථානයේදී විඡේපාල මහතාගෙන් ලද ඒ දායාදයන් යොදා මෙරට පළමු වොලිබෝල් පුස්‌තකාලය විවෘත කිරීමට කටයුතු යොදා තිබේ. එපමණක්‌නොව ඔවුහු දිවා රෑ වෙහෙසී ලංකාව පුරා සහ ලොව පුරා විසිර සිටින විඡේපාල ගුරුගේ ගෝලයන් මේ කාර්යය ගැන දැනුවත් කර ඔවුන් අතරින් හැකි සියලුදෙනා 23 දා හෙයියන්තුඩුවට කැඳවා මෙම උපහාර භූමිය විඡේපාල පහනින් එළිය ලැබූවන්ගෙන් පුරවන්නට අර අඳිති. මේ සියල්ලත් සමඟ විඡේපාල මහතාද යළි පිබිදී ඇති සෙයකි. මේ වැඩේට සූදානම් වෙන්න අපි සර්ව සම්බන්ධකර ගැනීමත් එක්ක අපිට සර්ගේ සෞඛ්‍ය තත්ත්වයේ ලොකු වර්ධනයක්‌ පෙනුනා. සර් දැන් වෙනදට වැඩිය ක්‍රියාශීලියි. මේ වැඩේ පටන් ගන්න කළින් සර් වචන කතා කළේ ගොඩක්‌ අමාරුවෙන්. ඒත් දැන් වචන උච්ඡාරණය කරන එකෙත් පැහැදිලි වර්ධනයක්‌ තියෙනාවා යෑයි මා සමඟ විඡේපාල මහතාගේ නිවසට ගිය එම සද්කාර්යයේ තවත් සාමාජිකයකු වන සමන් අබේවර්ධන පැවසීය.
විඡේපාල මහතා පිදීම හුදෙක්‌ උපහාර උළෙලකින් ඔබ්බට යන සත්කාරයක්‌, හෙදකමත් වී යෑයි සඳහන් කළේ එබැවිනි.
පිදිය යුත්තා පිදීම අගනේය. කෘතගුණ සැලකීම අගනේය. ගිලානෝපස්‌ථානය අගනේය. විඡේපාලයන් උපහාරයට ලක්‌කිරීම පිදිය යුත්තකු පිදීමකි. කෘතගුණ සැලකීමකි. සැබෑ ගිලානෝපස්‌ථානයකි. මේ සියලු කරුණු එක්තැන් වීම හේතුවෙන් විඡේපාල සර් ඇගයීම අතිශයින් අගනේය.
ජන වීරයෙක් බවට පත්වූ ගම්පහ වොලිබෝල් සිරා
“වොලිබෝල් සිරා” පසුගියදා අපෙන් සමුගත්තේය. ඔහු ගැන පුරාජේරුවක් ලියන්නට වැඩි ම සුදුසුකම් ඇති මාධ්‍යවේදියා මා යැයි මම ම සිතාගෙන සිටිමි.වොලිබෝල් සිරා හෙවත් ඩබ්ලිව්. ඇල්. සිරිවර්ධන හෙවත් සිරි අයියා ඉපදුනේ ද ජීවත්වූයේ ද ගම්පහ ඉහළගමය. ඒ මගේ ගමට අල්ලපු ගමය. ඒ නිසා ඉතාම යොවුන් වියේ සිටම මම සිරි අයියා දැන සිටියෙමි.
ඇතැම් අය තමන්ගේ ක්ෂේත්‍රවල අද්විතීය වූ විට ජන වීරයෝ බවට පත්වෙති. වොලිබෝල් සිරා එවන් ජන වීරයෙකි. ඔහු ගැන ලියන්නට පුරාජේරු කතා එකක් දෙකක් නොව සිය ගණනක් ඇත. ඒ කතාවලින් එකක් දෙකක් ලිවීම මේ අසහාය ක්‍රීඩකයාට උපහාර කිරීම සඳහා සෑහේ යැයි සිතමි. මන් ද ඒ තැන ගන්නට වෙනත් වොලිබෝල් ක්‍රීඩකයකුට නොව වෙනත් ඕනෑම ක්‍රීඩකයකුට හැකි නම් ඒ සමස්ත ක්‍රීඩා ක්ෂේත්‍රයේම තුන් හතර දෙනකුට පමණි. දක්ෂ ක්‍රීඩකයන් විය හැක. එහෙත් ජන වීරයන් බවට පත්වීමට පහසු නැත.
සිරා ක්‍රීඩා කෙළේ ද නායකත්වය දුන්නේ ද ගම්පහ සෙන්ට්‍රල් ක්‍රීඩා සමාජයටයි. ශ්‍රී ලංකා කණ්ඩායමේ නායකයා වශයෙන් ද ඔහු වසර 11 ක්ම ක්‍රීඩා කෙළේය.
මේ කියන්නට යන පුරාජේරු කතාව සිදුවූයේ සිරාගේ කාලයේ නොව ඔහුගේ බාල සොහොයුරා වන පියරත්නගේ කාලයේදීය. එවකට ගම්පහ සෙන්ට්‍රල් ක්‍රීඩා සමාජයේ නායකත්වය දැරුවේ පියරත්න විසිනි.
සමස්ත ලංකා ශූරතාවය වෙනුවෙන් ගම්පහ සෙන්ට්‍රල් ක්‍රීඩා සමාජයත් ගුවන් හමුදා කණ්ඩායමත් අතර තරගයක් පැරැණි සුගතදාස ගෘහස්ථ ක්‍රීඩාංගණයේදී පැවැත්විණි. මම ගම්පහ වෙනුවෙන් “කෑගසන” කණ්ඩායමට ඇතුළත ්ව සිටියෙමි. එක් අතකින් සෙන්ට්‍රල් ක්‍රීඩා සමාජයේ කොඩිය වනමින් කමිසය ද ගලවා අනික් අතින් වනමින් සිටියෙමි. ගුවන් හමුදාව වෙනුවෙන් කෑගසන කණ්ඩායමේ එක් ඉලක්කයක් බවට ද පත්ව සිටියෙමි.එහෙත් පළමු තරග වටය ගුවන් හමුදාව ජය ගත්තේය. හූ හඬ, ඇනුම්පදවලින් ක්‍රීඩාගාරය පිරී ගියේය. දෙවැනි වටය වෙනුවෙන් ද මම කොඩිය වනමින් ගම්පහ කට්ටිය උද්යෝගීමත් කෙළෙමි. එහෙත් දෙවැනි වටය ද ගම්පහ පරාජයට පත් විය. කරන්නට දෙයක් නොහැකිවූ තැන කොඩිය අකුලා පැත්තකින් තබා කමිසය ද ඇඳගෙන නිහඬව වාඩි වුණෙමි.
එවිට ම සරමක් ඇඳ කමිසයක් උඩින් දමා ගත් අවුරුදු හතළිස් පහක පනහක තරම් වූ හතර රියන් පුරුෂයෙක් පැමිණ මගෙන් ගම්පහ කොඩිය ඉල්ලා සිටියේය.
“මහත්තය ගම්පහ කොඩිය ඔහොම අකුලල පැත්තකින් තියන්ඩ එපා... දෙන්ඩ මට... මම වරායෙ කම්කරුවෙක්... ගම්පහ නෙමෙයි. ඒත් අපි සිරි අයියලට උගුර ලේ රහ වෙනකල් කෑගහපු මිනිස්සු”
ඔහු එසේ කියා මගෙන් කොඩිය ඉල්ලාගෙන වනන්නට පටන් ගත්තේය. ඇත්තමයි... ඊළ¼ඟ වට දෙකම ගම්පහ ජයගත්තේය. දිවයිනේ හතර දිග් භාගයේ සිටි ජනතාව සිරි අයියාට සැලකුවේ එහෙමය.
තවත් එක් අපූරු සිද්ධියක් මගේ මතකයෙහි ඇත. දන්කොටුව පැත්තේ එක්තරා ක්‍රීඩා සමාජයක් සිරි අයියාට උපහාර උත්සවයක් සූදානම් කොට තිබිණි. ඒ වෙනුවෙන් දිවයිනේ ප්‍රබල කණ්ඩායම් දෙකක් අතර ප්‍රදර්ශන වොලිබෝල් තරගයක් ද පැවැත්විණි. එදින විශේෂ ආරාධිත අමුත්තා වූයේ විජය කුමාරතුංග ය. එකල ඔහු ද ජන වීරයෙක් ලෙසින් ජනපි‍්‍රයත්වයේ සුපිරි තලයේ සිටියේය.
සිරි අයියාගේ පිංතූරයක් සහිත විශාල කටවුට් එකක් ද මාර්ගය අසළ සවිකර තිබිණි.
මේ උපහාර උත්සවය නරඹන්නට මම ද ගොස් සිටියෙමි. ඒ කාලයෙහි මා සිටියේ දිවයින ඉරිදා සංග්‍රහයේ ය.
තවමත් තරගය ආරම්භ වී නොමැත. එක්වරම පුත්තලම දෙසට ධාවනය වෙමින් තිබු තඩි ලොරියක් “බ්රාස්” හඬින් බ්‍රේක් ගසා නැවතිණි. පිටිය වටා රැස්කමින් සිටි කාගේත් අවධානය ලොරිය දෙසට යොමු විය. ඩ්‍රැයිවර් උන්නැහේ ලොරියෙන් බැස්සේය. සරමක් ඇඳ කමිසයක් උඩින් දමාගෙන සිටි ඔහු ලේන්සුවක් බෙල්ල වටා රඳවාගෙන සිටියේය. අවුරුදු පනස් පහක් පමණ වූ මේ රියැදුරා උස මහත දැවැන්තයෙකි.
මේ වොලිබෝල් තරගය වෙනුවෙන් කුසපත් ඇදීමේ තරගයක් ද සූදානම් කොට තිබිණි. ඒ සිරාට මුදල් ත්‍යාගයක් පිරිනමන්නටය. එම ටිකට් එකක මිල කීයදැයි මට මතකත් නැත. රියැදුරා පැමිණ ටිකට් හත අටක් ම ගත්තේය. ඒවා එතැන සිටි කුඩා ළමයින් අතර බෙදා දුන්නේය. ඉන්පසු වටපිට බැලුවේය. ඒ වන විටත් සිරා උත්සව භූමියට පැමිණ සිටියේ නැත. ඩ්‍රැයිවර් උන්නැහේ නැවත ලොරියට නගින්නට සූදානම් විය. මම වහාම ඔහු වෙත ගියෙමි.
“මං දැක්ක ඔබ ටිකට් අරගෙන ළමයින්ට බෙදනවා... ඔබ කවුද?”
ඩ්‍රැයිවර් උන්නැහේ මගේ කේෂාන්තයේ සිට පාදාන්තය දක්වා විමසිල්ලෙන් බැලුවේය.
“මහත්තය මං ඩ්‍රැයිවර් කෙනෙක්. බඩුත් අරගෙන පුත්තලං යනවා. සිරි අයියගේ පිංතූරෙ දැකල නැවැත්තුවෙ... එක උපහාරයක් නෙමෙයි උපහාර සීයක් පවත්වන්ඩ ඕනැ මිනිහෙක්.
අත් දෙකට ලේ පුරනකල් අපි සිරාලට අප්පුඩි ගහල ඇති. එහා පැත්තෙ වළ හෑරෙන්ඩ ඩෑෂ් ගහපු මිනිහෙක් තමයි. දැන් වගේ ගෑණු ගැහිලි නෑ මහත්තය... වළ බහින්ඩ ගහපු මිනිහෙක්... ලොරියෙ බඩු... මුදලාලි බලාගෙන ඉන්නව... නැත්නම් සිරාත් එක්ක වචනයක් හරි කතා කරල තමයි යන්නෙ...”
ඩ්‍රැයිවර් උන්නැහේ එසේ කියා ලොරියට නැග්ගේය. වොලිබෝල් සිරා ජනවීරයෙක් යැයි මා කියන්නේ මෙවැනි කතා සිය ගණනක් සිරි අයියාගේ චරිත කතාව පසුබිමෙහි ඇති නිසාය.
ඉන්දියානු වොලිබෝල් කණ්ඩායමක් ශ්‍රී ලංකාවට පැමිණි වකවානුවක කොළඹ චිත්තම්පලම් ගාඩිනර් මාවතේ ක්‍රීඩාංගණයේදී වොලිබෝල් තරගයක් පැවැත්විණි.
ඒ වන විටත් ශ්‍රී ලංකාවේ සිටි නොම්මර එකේ ඩෑස් කාරයා ඩබ්ලිව්. ඇල්. සිරිවර්ධනය.
ඉන්දියානු කණ්ඩායමේ නායකත්වය දැරුවේ බාවා නමැති තරමක් මිටි ක්‍රීඩකයෙකි. ඔහු පන්දු ඔසවන්නාය. අත් වැරැද්දකින් ඔහු එසවූ පන්දුව අහසේ පාවී අවුත් ශ්‍රී ලංකා පිළ දෙසට සේන්දු විය. ඒ වන විට දැල අසළ සිටියේ සිරා ය. සිරා උකුස්සකු මෙන් අහසේ පියාඹා ගොස් ඩෑෂ් පහරක් නොව හෙණ පහරක් එල්ල කෙළේය. එය පතිත වූයේ පිටියෙහි නොව ඒ වන විටත් පන්දුව දෙස බලා සිටි බාවා ගේ මුහුණ මතය. ප්‍රහාරය දරාගත නොහැකිව බාවා බිම ඇද වැටුණේය. පසුව ඔහු ක්‍රීඩා පිටියෙන් මොහොතකට ඉවත්ව ගියේය.
ඉන්පසු දින ජනතා පත්‍රයෙහි ක්‍රීඩා පිටියෙහි ලොකු අකුරින් අපූරු සිරස්තලයක් යොදා තිබිණි.
“සිරා, බාවා බිමට බාවයි”
වොලිබෝල් සිරා ජන වීරයෙක් වූයේ මෙවන් සිදුවීම් නිසාය.
ඔහු සම්මාන පිට සම්මාන ලැබුවේය. පකිස්තානයේ පන්ජාබ් ආණ්ඩුකාරයා සිරා ගේ ඩෑෂ් ප්‍රහාර දැක කෙතරම් අමන්දානන්දයට පත්වී ද යත් තනිවම සිරාට ඩෑෂ් ප්‍රහාර එල්ල කරන්නට සලස්වා ඒ දෙස බලා සිටියේය. ආසියාවේ දක්ෂතම ප්‍රහාරකයා යන විශේෂ සම්මානයක් ද ඔහුට ප්‍රදානය කෙළේය. සිරා ජාතික වශයෙන් නොව ජාත්‍යන්තර වශයෙන් ද ප්‍රසිද්ධ වූයේ ඒ විදියට ය.
ඊට පසු කාලයක ද ඉන්දියාවෙන් හෝ පකිස්තානයෙන් වොලිබෝල් කණ්ඩායම් පැමිණි විට “කෝ උඹලගෙ සිරා?” යනුවෙන් විමසන්නට අමතක නොකළහ. ඔවුන්ට ඒ තරමට සිරා මතක ය.
එහෙත් වොලිබෝල් සිරා පසුගිය සතියේ ක්‍රීඩා පිටියෙන් පමණක් නොව ජීවිතයෙන් ද සමුගත්තේ ය.
මෙවැනි අපූරු කතා සහිතව ජන වීරයෙක් වන්නට සුදුසුකම් ඇති ක්රීඩකයෙක් යළි බිහිවේ ද යන්න සැක සහිතය.
සිරා සිය ජීවිතයම වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව වෙනුවෙන් කැප කෙළේය. ඔහු හරි හම්බ කෙළේ නම් ඒ දිවයින පුරා සිටින වොලිබෝල් රසිකයන් පමණි. හරි හමන් රැකියාවක් කෙළේ ද නැත. ක්‍රීඩකයෙකු, උපදේශකවරයකු, විනිසුරු වරයකු පමණක් නොව වොලිබෝල් සම්මේලනයේ නිලධාරියකු ලෙසින් ද සිය අත්දැකීම් සහ දැනුම මතු පරම්පරාවට බෙදා දුන්නේ ය.
සිරා ගැන ලියන පුරාජේරුව නතර කරගැනීම බොහෝ අපහසුය. ඒ මා වොලිබෝල් රසිකයකු නිසා ම නොවේ. වොලිබෝල් සිරා ගැන ලියන්නට ඒ තරම් කතා ඇති බැවිනි.
එහෙත් මේ සියල්ල අවසානයේ එක් දෙයක් සටහන් කිරීම මගේ වගකීමක් යැයි සිතමි.
සිරා ශ්‍රී ලංකාවට බොහෝ දේ දුන්නේය. යොවුන් විය, තරුණ විය, මැදි විය පමණක් නොව මහලු විය ද ක්‍රීඩාව වෙනුවෙන් ම රටට දුන්නේය.
මේ විශිෂ්ට ක්‍රීඩකයා වෙනුවෙන් මම එක් දෙයක් ඉල්ලමි. වාණිජ අංශයෙන් උසස් පෙළ විෂයන් දෙකකට සම්මාන සහිතව විෂයන් හතරම සමත්වී ඇති සිරා ගේ දියණියට රැකියාවක් ලබා දෙන ලෙසය. මගේ මාධ්‍ය ජීවිතයේ කිසිම විටක මම මෙවැනි ඉල්ලීමක් කර නොමැත්තෙමි. එහෙත් මෙවර මම ඒ ඉල්ලීම රටට ඉදිරිපත් කරමි.
ගම්පහ බැබළවූ සිරා
ශ්‍රී ලංකාවෙහි බිහිවූ විශිෂ්ටතම වොලිබෝල් ක්රීඩකයෙක් වූ ඩබ්ලිව්. එල්. සිරිවර්ධන හෙවත් ගම්පහ වොලිබෝල් සිරා පසුගියදා අභාවප්‍රාප්ත විය. ඔහු පිළිබඳව ප්‍රේමසර ඈපාසිංහ මහතා "දි අයිලන්ඩ්" පුවත්පතට සපයා තිබූ ලිපියක පරිවර්තනයක්‌ පහත පළවේ.
එම දිනය, මාසය, වසර හා වේලාව මගේ සිතේ නොමැකී සටහන්ව පවතී. ඒ 1959 ඔක්‌තෝබර් 13 වැනිදාය. වේලාව පස්‌වරු 5.50 ය. මේ අමතක නොවන සිද්ධිය සිදුවූ ස්ථානය දැන් ශ්‍රීමත් චිත්තම්පලම් ඒ. ගාඩිනර් මාවත නමින් හැඳින්වෙන පාසන්ස්‌ පාරේ පිහිටි රාජ්‍ය සේවා ක්‍රීඩාංගනයයි.
මා දිනමිණ හා ඩේලි නිව්ස්‌ පුවත්පත් වෙනුවෙන් ඉන්දු ශ්‍රී ලංකා වොලිබෝල් තරගය වාර්තා කිරීම සඳහා එහි ගොස් සිටියෙමි. සරසවි උපාධි අපේක්‍ෂකයෙක්‌ව සිටි මම නිදහස්‌ මාධ්‍යවේදියෙක්‌ ලෙස ඒ අවධියේ කටයුතු කළෙමි.
මා නරඹා තිබූ හොඳම වොලිබෝල් තරගය එය විය. මුළු ක්‍රීඩා පිටියත් යාබද මාර්ගයත් අතුරු සිදුරු නැතිව ජනයාගෙන් පිරී පැවතිණි. ඉන්දු ශ්‍රී ලංකා වොලිබෝල් තරගය පස්‌වරු 4.30 ආරම්භ විය. ප්‍රධාන ආරාධිත අමුත්තන් වූයේ සරසවි ක්‍රිකට්‌ ක්රීඩකයෙක් වූ ආනන්ද හා ක්‍රීඩා ලෝලියෙක්‌ වූ ලංකා සමසමාජ පක්‍ෂයේ නායක ආචාර්ය එන්. එම්. පෙරේරා මහතාය.
ඉන්දියාවට ශ්‍රී ලංකා කණ්ඩායම හොඳ තරගයක් ලබා දුන්නේය. විශිෂ්ටතම ක්‍රීඩාකයා වූයේ ශ්‍රී ලංකා පිලේ නායක ඩබ්ලිව්. එල්. සිරිවර්ධනය. ඔහුගේ සහායට බෝල "පාස්" කරන්නා ලෙස කටයුතු කළේ ඔහුගේ සොහොයුරු ඩබ්ලිව්. එල්. පියරත්නය. මුල සිටම එය ප්‍රබල සටනක්‌ විය. ඩබ්. එල්. සිරිවර්ධනගේ "ඩෑෂ්" ප්‍රහාර ආවරණය කිරීමට උස ඉන්දියානු ක්‍රීඩකයින් තිදෙනෙක්‌ සිටියහ.
"ගහපන් සිරා ගහපන්" යන වචන පිටිය පුරා රැව් දෙන්නට විය. පියරත්න ඔහුගේ කීර්තිමත් සොහොයුරාට බෝලය "පාස්" කරන විට "ගහපන් අයිය පැලෙන්න"යි ඔහු කෑගැසුවේය. පියරත්නට බෝලය පාස් කිරීමට සිරාට අවස්ථාව ලැබුණු විට "ගහපන් මල්ලි පැලෙන්න"යි ඔහු කෑගැසුවේය.
ආචාර්ය එන්. එම්. පෙරේරා මහතා මහත් උද්යෝගයෙන් යුතුව ක්‍රීඩාව නැරඹුවේය. සිරා වේගවත් පහරක් එල්ල කර ලකුණු ලබාගත් විට පාසල් ශිෂ්‍යයෙක්‌ මෙන් වහා අසුනෙන් නැගිට අත්පොළසන් දෙමින් ජයඝෝෂා නැඟුවේය.
පළමු වටයේදී ලකුණු 11-9 වශයෙන් ඉන්දියාව ඉදිරියෙන් සිටියේය. ජයසිංහගේ සහාය ඇතිව පියරත්න සිරිවර්ධනට බෝලය ස්‌ථානගතකර දුන්නේය. රොකට්‌ටුවක්‌ මෙන් ඉහළට නැගී සිරිවර්ධන මුළු වැර යොදා විදුලි වේගයෙන් වේගවත් පහරක් එල්ල කළේය. එම වේගවත් ඩෑෂ් පහර ඉන්දියානු ක්‍රීඩක බාවාගේ මුහුණේ වැදී ඔහු බිම පතිත විය. එය මොහමඩ් අලිගේ වේගවත් මුෂ්ටි ප්‍රහාරයක්‌ බඳු විය. ඉන්දියානු කණ්ඩායමේ නායකයාගේ නාසයෙන් ලේ ගලන්නට වූයෙන් ඔහු වහා රෝහල වෙත ගෙනයන ලදී.
ගම්පහේ උපත ලද වැලිවේරිය ලියනගේ සිරිවර්ධන ගැන නොදන්නා කෙනෙක් අප රටේ නැති තරම්ය. වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව ගම්පහ දිස්‌ත්‍රික්‌කයේ පමණක් නොව මුළු ලංකාව පුරාම ජනප්‍රිය ක්‍රීඩාවක්‌ බවට පත්කළේ දිවංගත ටී. ඩී. එල්. චාල්ස්‌ මහතාය. කෙටියෙන් පවසනවා නම් 1950-1970 කාලය තුළදී ගම්පහ සහ වොලිබෝල් දෙකක් නොව එකකි. චාල්ස්‌ නම් ගුරුවරයා වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව දිවයිනේ ජනප්‍රියම ක්‍රීඩාව බවට පත් කළේය. ශ්‍රී ලංකා වොලිබෝල් කණ්ඩායමේ නායකත්වය ඉසිලූ ඔහු රටට කීර්තිය මෙන්ම ගෞරවයද ලබා දුන්නේය.
ඩබ්ලිව්. එල්. සිරිවර්ධන 1938 ජුනි 19 වැනි දින ගම්පහ ඉහළගමදී උපත ලැබීය. ඔහුගේ පියා ඩබ්. එල්. කරෝලිස්‌ මහතාය. මවව කේ. ඒ. කරලිනා මහත්මියයි. ආරියවතී පෙරේරා, ඩබ්. එල්. සිරිවර්ධන සහ ඩබ්. එල්. පියරත්න යනුවෙන් ඔවුනට දරුවන් තිදෙනෙකි. ශ්‍රී ලංකා වොලිබෝල් කණ්ඩායමේ නායකත්වය හෙබවීමේ වාසනාව "සිරා"ටත්, "පියා"ටත් හිමිවිය.
ඩබ්ලිව්. එල්. අධ්‍යාපනය ලැබුවේ බණ්‌ඩාරවත්තේ පරාක්‍රම කනිෂ්ඨ විද්‍යාලයෙනි. පාසල් ශිෂ්‍යයෙක්‌ ලෙස 1950 වසරේ ඔහු වොලිබෝල් පිටියට පිවිසියේය. ඔහුගේ පුහුණුකරු වූයේ බණ්‌ඩාරවත්ත මහා විද්‍යාලයේ ආචාර්යවරයෙක්‌ වූ කේ. ඒ. රාජපක්‍ෂ මහතාය.
ඩබ්ලිව්. එල්. ගේ නායකත්වය යටතේ පිට පිට දෙවරක්‌ම ඔවුහු පාසල් ශූරතාවය හිsමිකර ගත්හ. ඔහු පාසල් කණ්ඩායම සඳහා තරග කරන අවධියේ ඉහළගම නන්දන වොලිබෝල් කණ්ඩායම නියෝජනය කළේය. ජ්‍යෙෂ්ඨයින් සමග ක්‍රීඩා කරමින් සිරා දැක්‌වූ කුසලතාවය අවබෝධ කරගත් චාල්ස්‌ මාස්‌ටර්, ඔවුනගේ ප්‍රබල ආධාරකරුවෙක්‌ වූ ඉහළගම ජයතිලක වෙද මහතා අත තමා හමුවෙන ලෙස සිරාට පණිවිඩයක්‌ යෑවීය. සිරා කැඳවාගෙන ආ වෙද මහත්තයා "මේ අපේ කොල්ලෙක්‌"යි චාල්ස්‌ට ඔහු හඳුන්වා දුන්නේය. ඒ අවධියේ ඔහුගේ වයස අවුරුදු 17 ක් පමණ විය.
අනතුරුව සිරා ගම්පහ සෙන්ට්‍රල් ක්‍රීඩා සමාජයේ සාමාජිකයෙක් විය. චාල්ස්‌ මහතා සිරාගේ උපදේශකයා, මග පෙන්වන්නා මෙන්ම දාර්ශනිකයාද විය. පොලිස්‌ දෙපාර්තමේන්තුවේ ලිපිකරුවෙක්‌ වූ හේ සිය ගෝලයන් හික්‌මවීමෙහි මෙන්ම මෙහෙයවීමෙහිද අති දක්‍ෂයෙක්‌ විය.
වොලිබෝල් ඉතිහාසයේ වැදගත්ම ස්ථානය හිමිකරගෙන සිටියේ ගම්පහ සෙන්ට්‍රල් වොලිබෝල් ක්‍රීඩා සමාජයය. එය ටී. ඩී. එල්. චාල්ස්‌ මහතා විසින් ආරම්භ කරන ලද්දේ 1950 වසරේදීය. ඡේ. පී. සූරියප්පෙරුම, ආර්. ඒ. අබේරත්න, එච්. සී. ඇල්ෆ්‍රඩ් ආදීන් එහි ආරම්භක සාමාජිකයන්ය. 1950 ස්‌ ගණන්වල ගම්පහ සෙන්ට්‍රල් වොලිබෝල් සමාජය ආරම්භ කිරීමත් සමග වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව දිවයිනේ ජනප්‍රියම ක්‍රීඩාව බවට පත්විය. සමස්ත ඉන්දීය වොලිබෝල් කණ්ඩායම සමග තරගකර 1954 වසරේ සිරිවර්ධන ලංකා කුසලානය හිමිකර ගත්තේය.
ඔහු ඒ අවධියේ යොවුන් වියේ පසුවිය. කොළඹ පැවැති මේ තරගයේ ලාබාලම ක්‍රීඩකයා වූයේ සිරාය. එල්. ඒ. සී. ප්‍රේමරත්න (ජෝන් බැස්‌කෝ), බකෝ (දෙමටගොඩ) ජෝ රූපසිංහ (කැලණි වැලි), ඩබ්. විඡේසූරිය (ත්‍රිකුණාමල ක්‍රීඩා සමාජය), කැමිලස්‌ ඇන්තනි (තුඩැල් ක්‍රී.ස.), ජයසේකර (පොතුපිටිය) ලෙනී ජයකොඩි, ආර්. රත්නපාල, ගාමිණී සමරසිංහ ආදීහු ලංකා කණ්ඩායමේ අනිත් සාමාජිකයින් වූහ.
1959 වසරේ පකිස්තානයේ කරච්චි නගරයේ පැවැති දකුණු ආසියානු වොලිබෝල් ශූරතා තරගාවලියේ දක්‍ෂම ක්‍රීඩකයාට හිමි සම්මානයත්, ජනාධිපති අයුබ් ඛාන් ස්‌වර්ණ පදක්‌කමත් සිරිවර්ධනයන්ට හිමිවිය.
ටී. ඩී. චාල්ස්‌ ලංකා පිලේ නායකයා වූ අතර ලෙනී ජයකොඩි, ජැක්‌සන් සේනාරත්න, බී. එච්. ජයසේකර සහ ඩබ්. එල්. සිරිවර්ධන අනිත් ක්‍රීඩකයන් වූහ. නිරහංකාර පුද්ගලයෙක්‌ වූ ඩබ්. එල්. සිරිවර්ධන අප රටේ බිහිවූ විශිෂ්ට ගණයේ වොලිබෝල් ක්‍රීඩකයන්ගෙන් අයෙකි.
ක්‍රීඩාවෙන් සමුගත් ඔහු වොලිබෝල් පුහුණුකරුවෙක්‌ ලෙසත් තරග විනිසුරුවෙක්‌ ලෙසත් කටයුතු කළේය. නියම මහත්මයෙක්‌ හා ශේ්‍රෂ්ඨ ක්රීඩකයෙක් වූ සිරාත් ගම්පහත් වෙන් කළ නොහැකි අංග දෙකකි.
පරිවර්තනය කේ. එන්. ඕ. අමරදාස
හැට පැන්නත් වොලිබෝලයට පෙම් බැඳි
පොඩි ජිනේ
 |
| පවුලේ සාමාජිකයන් සමඟ |
එක්දහස් නමසිය තිස්පහ අවුරුද්දේදී උපන් ජිනදාස මේ ගෙවන්නේ හැත්තෑ හතර වැනි වියයි. පෙනුමින් ඔහු තවමත් මැදිවියේ අයකු මෙනි. පෙනුම කෙසේ වෙතත් ඔහු තරුණයකු මෙන් ජවසම්පන්නය. ක්‍රීඩා පිටියට අවතීර්ණ වූ විට ඔහු දක්ෂ වොලිබෝල් ක්‍රීඩකයෙකි.
වයස අවුරුදු දොළහේදී පමණ වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවට යොමු වූ ඔහු තවමත් පිටියේ ක්‍රීඩා කරන්නෙකි. ක්‍රීඩාව ඔහුගේ ඇඟේ ම ඇත්තේ ය. කලක් ජාතික කිරි මණ්ඩලයේ රියදුරෙකු වශයෙන් රැකියාව කළ ඔහු පසුව තමන්ගේ ම ටැක්සියක සේවය කළේ ය.
ජිනදාසට වොලිබෝල් කියූ විට ඊට එහා දෙයක් නැත. ඔහු ඒ තරමටම ක්‍රීඩාවට ආසා කරන්නේ ය. උනන්දු වන්නේ ය. ආදරය කරන්නේ ය.
“පාසල් කාලේ ඉඳලම මම ක්‍රීඩා කළා. මම තරුණ කාලේ තිස්ස ක්‍රීඩා සමාජයට සම්බන්ධ වුණා. ඒ කාලේ අපේ කණ්ඩායමේ නායකත්වය දැරුවේ ජිනදාස සිරිවර්ධන කියන මහත්මයා.
1956 අවුරුද්දේ අපි ගාලු දිස්ත්‍රික් ශූරතාව දිනා ගත්තා. එදා තරගයේ හොඳම ක්‍රීඩකයා වුණේ මම. අවුරුදු හත අටක් මම තිස්ස කණ්ඩායමේ නායකත්වය දැරුවා. කිරි මණ්ඩලේ සේවය කරන කාලේ කිරිමණ්ඩල වොලිබෝල් කණ්ඩායමේ සෙල්ලම් කළා. ගමේ ආවදාට ගමේ පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කළා. අපේ අම්මලා තාත්තලා උනත් කිසිම විරුද්ධත්වයක් දැක්වූයේ නෑ. අදටත් මගෙ බිරිය අකමැති නැහැ මම සෙල්ලම් කරනවට.”
ඔහු ජීවිතය ගෙවන්නේ සැහැල්ලුවෙනි. ඔහු කුමන රාජකාරිය කළ ද දිනපතා ක්‍රීඩා කරන්නේ ය. ඔහු සමඟ තරුණයෝ මෙන් ම බාල ළමයි ද සෙල්ලම් කරන්නෝ ය. ඔහුගේ පුතා හා මුනුබුරාද මේ අතර වේ.
කිරි මණ්ඩලයේ රියදුරු රස්සාවෙන් ඉවත් වූ පසු ඔහු කලක් රාජ්‍ය ඉංජිනේරු ආයතනයේ ද රියදුරකු ලෙස සේවය කළේ ය. ඉන්පසුව ඔහු තමන්ගේ ම කියා වාහනයක වැඩ කළේ ය. කොහේ කොතැන රැකියාව කළ ද ඔහුට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව අමතක කරන්නට බැරි විය. ඇල්පිටිය පළාතේ වොලිබෝල් ලෝලීන් අතර ‘පොඩි ජිනේ’ නමින් ප්‍රසිද්ධ ඔහු අපූරු චරිතයකි.
 |
| වොලිබෝල් ක්‍රීඩාකරන ජිනදාස |
අප පොඩි ජිනේ හමුවීමට ගියදා බාල දියණියන් දෙදෙනා නිවසේ සිටියෝ ය.
“අපිට අපේ තාත්තා ගැන ආඩම්බරයි” ඔවුහු එක හඬින් කීහ.
“එක දවසක් මම බස් එකේ ගමනක් ගිහිල්ලා එනවා. ඒ එනකොට අපේ තාත්තා පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කරනවා. මේක දැකපු ඉස්කෝලේ යන ළමයි දෙන්නෙක් කතා වෙනවා.
“අන්න බලහං අර සීයා වොලිබෝල් ගහනවා. ගෙදර ගිහිල්ලා මඤ්ඤොක්කා ගහක් හිටෙව්ව නම් ඔයිට වඩා හොඳ නැද්ද කියලා. මට දුකක් හිතුණා අනේ මෙහෙම කියන්නේ අපේ තාත්තට නේද කියලා. ඒත් මට සතුටකුත් දැනුණා අපේ තාත්තා තාම සෙල්ලම් කරනවනේ කියලා. අපේ තාත්තා හරිම නිරෝගීයි.
දරුවන් විදේශගත වූ පසු මහගෙදර සිටින්නේ වියපත් යුවළ පමණි. ඔවුන් දෙදෙනා ජීවිතය ගත කරන්නේ සැහැල්ලුවෙනි. සතුටෙනි. වත්ත පිටියේ වැඩ කරන ඔවුහු එදිනෙදා නිවසට අවශ්‍ය එළවුළු ආදිය වගා කරගනිති.
“ඉස්සර නම් අපි තේ කොළ ටිකත් ගෙදරමයි හදාගත්තේ. අපිට කුඹුරු තියෙනවා. මෙච්චර කාලෙකට අපි හාල් කඩෙන් ගෙනල්ලා නැහැ. වත්තේ එළවුළු මිරිස් ආදිය වවාගෙන තියෙනවා. පොල්තෙල් ටික ගෙදර හිඳගන්නවා.
ජිනදාස ගේ බිරිය අමරා දසනායක පවසන්නීය.
ඇය මැහුම් ගෙතුම්වලට දක්ෂය. දරුවන් නිවසේ නැති කල ඇය පාළුව මඟහරවා ගත්තේ මැහුමක ගෙතුමක යෙදීමෙනි.
කොළඹට වී රැකියාව කළ ජිනදාස අසූව දශකයේ මැද භාගයේ ගමට ආවේ ය. එකල ඔහු රියදුරු රැකියාව කළේ ගමේ ය. මේ කාලයේදී ඔහුට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාව කිරීමට වඩ වඩාත් අවස්ථාව ලැබිණි.
ඔහු තිස්ස ක්‍රීඩා සමාජයෙන් පසුව මිරිස්වත්ත සිංහ ක්‍රීඩා සමාජය සමඟ කටයුතු කරන්නට පටන්ගත්තේ ය. ඔහුට වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවේ නීති රීති හොඳින් මතකය. හවසට පිට්ටනියේ දී බාල ළමයි ඔහුගෙන් ගුරු උපදේශ ගනිති. ඔහු යෞවනයන් හා කරට කර ක්‍රීඩා කරන්නේ ය.
“මම කොහේ ගියත් හැන්දෑවේ පහ වෙනකොට ගෙදර එනවා. ඒ පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කරන්න. ඉස්සර මම ගමේ අවුරුදු උත්සවවල දිව්වා. දැන්නම් දුවන්න යන්නේ නැහැ. ඒත් මට පුළුවන්කම තියෙනතුරු මම ක්‍රීඩා කරනවා. මේ ළඟදී මම ළමයි එක්ක ගමනක් ගියා. පුළුවන් තරම් උත්සාහ කළා පහට කලින් ගෙදර
එන්න. ඒත් බැරි වුණා. මගෙ හිතට හරිම දුකයි.”ඔහුට ඒ තරමටම ක්‍රීඩාව ඕනෑ ය. වයස අවුරුදු හැත්තෑ හතරක් වුව ද ක්‍රීඩාව කෙරෙහි ඇති ඇල්ම එදා වගේ ම ය.
“මගෙ ඇස් හොඳින් පෙනෙනවා. දෙයියනේ කියලා මට ලෙඩක් නෑ. සමහර අයට මේ වයසට දියවැඩියාව, ප්‍රෙෂර් එක, කොලොස්ටරෝල්... රටේ නැති ලෙඩනේ.
මට එහෙම ලෙඩ නෑ. ඉඳලා හිටලා හෙම්බිරිස්සාවක් හැදුණොත් ඇරෙන්න. මා කවදාවත් අරක්කු සිගරට් බිව්වේ නැහැ. මා සෙල්ලම් කරලා ගෙදර එනකොට නෝනා මට කොත්තමල්ලි, වෙනිවැල්ගැට, පොල්පලා ආදි බෙහෙත් වර්ග තම්බලා දෙනවා. මං විශ්වාස කරනවා මගේ නිරෝගීභාවයට හේතුව හැමදාම ක්‍රීඩා කරන එක කියලා.
ඒ වගේ ම මම වත්ත පිටියේ කුඹුරුවල වැඩ කරනවා. මගේ හිතේ අනවශ්‍ය ප්‍රශ්න නැහැ. මම කාගෙවත් කරදර මගෙ හිතට දාගන්නේ නැහැ.
දරුවන්ගෙන් වුණත් මට කරදරයක් නෑ. ඒගොල්ලෝ අද හොඳ ජීවිත ගතකරනවා. මගෙ බිරියට මම ස්තුති කරන්න ඕන. ඇය නිසා තමයි අද මට මෙච්චර සැහැල්ලුවෙන් ඉන්න පුළුවන්කම ලැබිලා තියෙන්නේ. අපි දෙන්නා තරහා වෙන්නේ රණ්ඩු කරන්නේ නැහැ. සමහර දිනවල මම පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කරනවා බලන්න ඇයත් එනවා.”
ඔබ ගමනක් යන්න ගියත් වොලිබෝල් ක්‍රීඩා කරන තැනක් දැක්කොත් නතර වෙනවා කියන්නේ? අපි ඇසුවෙමි.
ඔහුට සිනහ නැඟුණේ ය...” මෙහෙමයි. මේ ඇල්පිටියේ මම ක්‍රීඩා නොකරපු පිට්ටනියක් නැති තරම්. එහෙම පිට්ටනියක් තියෙනව නම් ඒක මේ ඊයේ රෑ හදපු පිට්ටනියක් වෙන්න ඕන. ඒ වගේ ම හැමෝම මා අඳුනනවා. මම කොල්ලා කාලේ පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කරනකොට හැමෝම කෑගැහැව්වේ “පොඩි ජිනේ” කියලා. අදටත් මට කතා කරන්නේ පොඩි ජිනේ කියලා.
පොඩි ළමයි “ජිනේ සීයා” කියනවා. තරුණයෝ “ජිනේ මාමා” කියනවා. සමහරු “ජිනේ අයියා” කියනවා. මේ මොන නමින් කතා කළත් මං හිතාගෙන ඉන්නේ මම තාම තරුණයයි කියලා.
වත්ත පිටියේ වැඩ නැති වෙලාවට යම් යම් වුවමනාවලට මං ටවුන් එකට එහෙම යනවා. ඒ යනකොට පිට්ටනියක වොලිබෝල් සෙල්ලම් කරනවා දැක්කොත් එතැනටත් යනවා. ටිකක් වෙලා බලාගෙන ඉඳලා පොඩ්ඩක් සෙල්ලම් කරලා යනවා. ඒක දැන් මට පුරුද්දට ගිහිල්ලා. වොලිබෝල් මගෙ ඇගේ ම තියෙනවා. ඒ මට හිතෙන හැටි.
ඔහු යෞවනයකු කාලේ කොළඹ රැකියාව කරද්දී බොහෝ තරුණයෝ ඔහුට රැවටුණහ.
“ඇත්ත. හුඟක් වෙලාවට අපේ නැසීගිය ගායන ශිල්පි මිල්ටන් පෙරේරා මහතා කියලා මට තරුණයෝ රැවටෙනවා. අද කාලෙයි ඒ කාලෙයි බලද්දී කොච්චර වෙනස් ද කියලා හිතෙනවා.
ඒ කාලේ ටැග්සියක වැඩකරලා එක හයර් එකකට ලැබෙන්නේ ඉතාම සුළු මුදලක්. ඒ කාලේ මීටරය කඩල තමයි හයර් එකට මුදල් අය කරන්නේ. ඒත් දැන් ලැබෙන මුදල වැඩි වුණත් වියදම වැඩියි.
මං මගෙ දරුවන්ට ඉගැන්නුවේ ලොකු මහත් කළේ ඒ රස්සාවෙන්. වොලිබෝල්වලට ඇබ්බැහි වුණා කියලා මං කවදාවත් මගෙන් පවුලට කෙරෙන්න ඕන යුතුකම් පැහැර හැරියේ නැහැ. අපේ ගමේ තිබෙනවා වැඩිහිටි සමිතියක්. මම ඒ සමිතියේ සාමාජිකයෙක්. අවුරුදු හැටෙන් ඉහළ වොලිබෝල් කණ්ඩායමේ මමත් සෙල්ලම් කරනවා.
ඔහු දවස ආරම්භ කරන්නේ වත්තපිටියේ වැඩ කිරීමෙනි. ඔහුගේ දවස ගෙවෙන්නේ හැන්දෑවට වොලිබෝල් පිටියට යෑමෙනි. ක්‍රීඩාව ඔහු තුළ සංයමයක් ඇති කළේ ය. නිරන්තරවම ක්‍රීඩාව සමඟ රැඳි සිටින ඔහුගේ ජීවිතය නිරෝගී වූයේය.
ඔහු අද මෙන් හෙට ද ක්‍රීඩා කරනු ඇත. දෑත් දෙපා වාරු නැතිවන තුරුම ඔහු වොලිබෝලය සමඟ හැප්පෙනු ඇත.
